На зямлі, дзе гонкія яліны
Дастаюць да небе галавой,
Думаць я ніколі не пакіну
Пра свой край – блакітную Айчыну,–
І пра час, які ляціць стралой.
Дзе мой край? Дзе шапаціць бяроза
Пад акном на золку па вясне,
Дзе трымцяць над асакой стракозы,
Конікі стракочуць у траве…
Жвавая бяжыць насустрач Іслач,
Коціць хвалі ў даль Бярэзіна…
Гэта ўсё зямлі маёй аблічча,
Прыгажость яе, Паэзія!
І не за заслугі нам даецца,
Проста так, на радасць існуе.
Як і край – радзімай што завецца,
Як і мары светлыя твае!..
