А я радзіме верш ці нарадзіў...
А я радзіме верш ці нарадзіў,
Які б за мной радзіма паўтарыла,
Які б у спёку свежа халадзіў,
А ў сцюжу грэў пяшчотна-цеплакрыла?..
А я радзіме верш ці нарадзіў?
А я радзімы клопатамі жыў?
Ці стаў хоць словам я для ейнай песні?
Ну, што з таго, што ў Мінску я тужыў
І ўспамінаў зімой ці напрадвесні?..
А я радзімы клопатамі жыў?
А я з радзімай паяднаў свой лёс?..
Нібы чужак, хаджу я па Нароччы,
І ад зялёнай замеці бяроз
Трапеча сэрца і слязеюць вочы...
А я з радзімай паяднаў свой лёс?
Дарагая Ларыса Антонаўна,
Як жа далёка Вы бачылі,
Сказаўшы пра тых,
Хто Крыж Беларускі
Выбраў сабе за долю.
Так і нясём на сваіх плячах
Здзекі, суды, абразы,
“Сябраў сваіх” крывадушнасць.
Ні кватэраў не маем,
Ні грошай, маёмасці.
Адно – беларускія кнігі
Ды ручнікі народныя.
Толькі не скінуць ужо аніколі
Той Крыж.
Урос ён у сэрца і душу.
І пасля смерці
З ім я пайду у неба.
Толькі птушкі могуць так любіць...
Толькі птушкі могуць так любіць
Неба сінь, вясны прастор бязмежны.
Толькі ім, свабодным і бязгрэшным,
Так салодка і прывольна жыць.
Славіць дзень, зямлю і родны край
I спяваць натхнёна на ўсе грудзі.
Ну, а маладымі паміраць
За Айчыну могуць толькі людзі.
Заадно і й родну мовКу сь
Astafey на Яндэкс-фотках
Приглашает вас к Природе.
А то вы жэ вси голодны ль
Навыть пак на ридну мову й.
От мы пышэм, как придёца:
Сикись на кись, руско-польско,
Да и, в общым, разве можна
Так от портыты дэсь шось?
Если нос твий задироцца,
Рази ты разинеш рота, х?
Ну, кали, ха-ха, Вясёлка
Раптам вжарыть в зад гиройка.
Так шо апантаны хто вдруг
Да лицьвинскай токи мовы,
Так мы вдорым памидорак
Да памыж колодяз кволых.
Усмешка ад сонца, а вочы ад кветак…
І шмат есць дзяўчынак, а мне ж толькі гэта,
Падобна на шчасце, на ветрык з палёў…
Які дзме так легка мне з родных краёў…
Чароўная песня ільецца здалеку..
Калі яна йдзе.. яе чуешь па крокам…
Спявае, гукае сяброўку-зязюлю…
Ці знойдзешь ты дзе прыгажуню такую?!
Бярозку абдыме.. глядзіць на Дняпро...
Табе падаруе усмешку-цяпло…
Куды ж мяне гоніць чужыны сцяжынка,
А гэта ў сэрцы … усмешка-дзяўчынка…
Ліхтар у паветры больш за волю...
Ліхтар у паветры больш за волю
Не запаліць, не падыйсці.
Атрутны дым ужо пад столлю,
І больш нікуды не ўцячы.
Маей зямлі з вялікай моцай
Зрабілі дзірку ў галаве...
Цякуць мазгі, і хто ахвочы,
Той цягне, цягне іх сабе...
Мы не жадаем так жыць,
Пад прымусам паганым...
Наша сэрца гарыць
Агнем палымяным.
Яны знішчылі душу
Народа, людзей...
Яны сілай прымусілі,
Каб быць нам цішэй.
Захапляцца замежнай папсой
Нам з табою, мой дружа, не трэба.
Ёсць у нас свой крынічны напой,
Бохан ёсць нарачанскага хлеба.
Ды і песень шчымлівых такіх,
Што сціскаецца сэрца да млосці,
Не знайсці ў краінах чужых,
Не спяюць нам замежныя госці.
Са стагоддзяў сівой даўніны
Нашы песні гучаць нібы рэха.
Словы продкаў нясуць нам яны,
На вялікую радасць і ўцеху.
Захапляцца замежнай папсой
Нам не трэба, мой дружа, з табою.
Застанёмся самімі сабой
З нашай песняй, людзьмі і зямлёю.
Вазьму з сабой ва ўсе дарогі...
Вазьму з сабой ва ўсе дарогі –
Забыць ніколі не змагу –
Пяшчотны дожджык басаногі,
Вясёлкі вабную дугу,
Світанак песенна-шпачыны,
Сцяжынку ў срэбранай расе.
Яны – як згадка аб Айчыне,
Дзівоснай, велічнай красе.
Я з ёй – ад вечара да рання,
Я з ёй – ад рання да цямна.
Яна – і радасць, і адхланне,
Мой боль і горкая віна.
Жыве Беларусь, жыве
I будзе, i будзе жыць
У сэрцы маiм, ў галаве
Гучыць гэты лёзунг, гучыць
Нiбыта няма яе
Мяне раптам роспач узяў
Ды ўсе-ткi я знаю, жыве
Хоць гэтага мала з’яў
Я мову не чую амаль
Дзе ж дзелася, родная, ты
Ахутвае сэрца жаль
Ад гэтакай нематы
Я вочы убачыў твае
Надзея у iх брынiць
Жыве Беларусь, жыве
I будзе, i будзе жыць
Прыгледзься вазьмi, сагнiсь
Чый гэта след на траве
Хто мацi забыу – схамянiсь
Жыве Беларусь, жыве!
«Тут Бог жыве», —
вы мне казалі.
I я паверыў,
мабыць, нездарма.
Тут Бог жыве.
Тут — наша зямля.
Верш прысвечаны творчасці Янкі Купалы
І кожны твой верш, і кожны радочак,
Напоўнены шчасцем і цеплынёй,
Жыве ў іх каханне аб родным народзе,
І думкі, і казкі, і добры настрой!
Бясконцае поле, і луг на прасторы,
І самы звычайны сялянскі народ
Дзявочыя вочы, з колерам мора
Клёкат буслоў, і лясочка радок!
Мы з гонарам кажам, што мы беларусы,
Мы з гонарам нашу гаворку вядзем,
І з гонарам ўсе мы цудоўна жывем.
Як салодка гучыць, наша родная мова,
Нібы птушкі ў небе пяюць,
Нібы зверы гаворку вядуць,
І вяночкі па рэчцэ плывуць…
Distributed by themes4free.ru. Part of the vershy.ru project.
