Сколькі гадоў мне зязюля скувала...
Колькі гадоў мне зязюля кувала,
Я іх пражыўшы бягом,
Зноўку сябе немаўлятам счуваю,
Ля першых матчыных слоў,
Зноўку я чую бацькоўскае: ,,Зюзя!… ,,
І ўкрываюсь радном,
Не, я цяпер халадоў не баюся -
Мне бы прысьніць стары дом,
Мне бы прысьніць далягляда зарніцы,
Па-над абшарам лясным,
Ніцма ўпасьці да роднай зямліцы -
І не жадаць ні аб чым.
-02.06.18.
Гэты край і не быў мне чужынай.
Ды з гадамі ён стаў мне мілей,
Чырваней мне тут сталі рабіны
І бярозы як быццам бялей.
Як прыйшлі тут на свет мае дзеці, –
Іх вачмі я наўкол паглядзеў.
Іх радзіма таксама мне свеціць
І ў асенні нахмураны дзень.
Чырваней мне тут сталі каліны
І аблокі як быццам бялей.
Гэты край і не быў мне чужынай.
Ды з гадамі ён стаў мне мілей.
Ёсць у мовы маёй прызначэнне-
Чалавечую годнасць нясці,
Каб мы ведалі продкаў карэнні,
Каб і зноў каласком прарасці
На зямліцы, што нам засталася
Роднай Спадчынай, як запавет,
Каб крынічкай гаворка лілася,
Чысцінёй наталяла сусвет.
Не цурайцеся,людзі, не трэба,
Беларускае мовы сваёй!
Бо зачахне, змарнуецца глеба,
І не вырасце зерне на ёй.
Адшукваецца тэрмінова гонар.
Раптоўна знік ён, а для нас
Жыццё змянілася ўраз,
Учынкі, думкі ўсе крывые,
А калі нехта і завые:
«Уладары ў нас такія!»
Кажу: «Знадзіце гонар у сябе
І стане лепей у душе.»
Мне цёмнай ноччу холадна бывае,
Бо так душа мая баліць.
Ей так радзімай Беларусі не хапае,
Што не магу я і паветра ухапіць..
Ты дзе, мая радзімая старонка?
Баліць душа і ў марах да цябе ляціць.
Дазволь спаткацца нам іззноўку
І прабачэння на каленях буду я прасіць...
Хачу я водарам сасновым захлынуцца
І ап'янеўшы ім ушчэнт, усведаміць -
Мае шляхі з табой ніколі больш не размінуцца,
Адной табой цяпер я буду жыць....
На галінцы вісіць
Пажаўцелы лісток,
Сірацінка дрыжыць
І ад вільгацці змок.
Ён не хоча ляцець
у апошні палёт.
"Ах,каб хто мог сагрэць!"-
Шле пранізлы зварот
Шэрым хмарам нябёс
І халодным вятрам,
Праз адчаянне слёз
Прама ў восені храм.
Ён бы стаў зімаваць,
А галінцы сваёй
Не мяшаў засынаць,
Сам драмаў бы на ёй.
Як абудзіць вясну
Усіх птушак прывет,
Ён прачнуўся б ад сну,
Стрэнуў сонечны свет...
На галінцы вісіць
Пажаўцелы лісток,
Сірацінка дрыжыць
І ад вільгацці змок.
У роднай старонцы,
Пазнаўшы, мяне
Зязюля вітае.
У мілай старонцы
Ў дзяцінсінства мяне
Зязюля вяртае.
І зараз манету
Ў кішэні знайду,
Бо веру ў прыкмету.
Але, патрымаўшы,
Я кіну ў ваду
Манету вось гэту.
Мне тут, як дзіцяці,
Так доўга гады
Зязюля зноў лічыць.
Чаму ж на чужыне
Зязюля заўжды
Намнога менш зычыць?
Таму на радзіме
Мне роднай душой
Зязюля здаецца.
Таму, як гадзіннік
З зязюляй,
Ішло
І йдзе маё сэрца…
Вясенні дзень расправіў крылы,
Як быццам птушка, мякка прызямліўся,
Ізноў прырода набірае сілы,
Трывожыць нас, каб кожны абудзіўся.
І чалавек, усёй сваёй істотай,
Гатоў прыняць прыроды абнаўленне:
Душа пяе, яму ўзляцець ахвота
Вышэй за птушак, хоць бы на імгненне!
І думкі перапоўнены жаданнем,
Пачуццяў хвалі наплываюць,-
Бясспрэчна, прыйдзе час спаткання,
Якога прагнуць і чакаюць!
Варта ў крылы паверыць свае,
Трэба ў крылы свае паверыць,
А нам смеласці ўсё не стае,
Каб свой край на свой лёт перамераць.
Крылы нашы — для радасці, мар,
Крылы нашы — для працы і свята.
Крылы — лішнія, крылы — цяжар,
Калі ў іх не верыш зацята.
Крылы ціснуцца пудка к спіне —
I адкуль сарамлівасць такая?
Хто, як ветразі, іх развіне?
А Радзіма чакае, чакае...
Каб пад намі зямля паплыла,
Каб вятры захадзілі над намі, —
Трэба верыць у сілу крыла
I абняць Беларусь крыламі!
Нельга жыць у краіне прыгоннай...
Нельга жыць у краіне прыгоннай,
Несьць прыгнёт, як нарок і прысуд,
Нельга коўдрай накрыць мільёны
І народ пасадзіць на ланцуг,
Над ёй нельга стаяць гайдамакам,
Непадуладным за дзеі і чын,
Забаўляючысь уладай, як лялькай,
Ад ранку і да начы…
Шмат чаго не дазволена ўладцу
Ў краіне маленькай і сьветлай,
Дзе без спрэчак, за клопатам, працай,
Жыве народ ціхі і ветлый.
-28.09.20.
О, край родны, край прыгожы!..
О, край родны, край прыгожы!
Мілы кут маіх дзядоў!
Што мілей у свеце божым
Гэтых светлых берагоў,
Дае бруяцца срэбрам рэчкі,
Дзе бары-лясы гудуць,
Дзе мядамі пахнуць грэчкі,
Нівы гутаркі вядуць;
Гэтых гмахаў безгранічных
Балатоў тваіх, азёр,
Дзе пад гоман хваль крынічных
Думкі думае прастор;
Дзе увосень плачуць лозы,
Дзе вясной лугі цвітуць,
Дзе шляхом старым бярозы
Адзначаюць гожа пуць?
урывак з паэмы "Сымон-музыка"
Distributed by themes4free.ru. Part of the vershy.ru project.
