Колеры восені сонцам захоплены,
Рвецца праменнем яскравы прастор.
Дрэвы з'менай цікавай спалоханы,
На баль залаты прымяраюць узор...
Штось не сьпіцца, не сьпіцца, не сьпіцца…
Вочы плюшчу, але бачу зноў
Не пашугі вячэрней зарніцы,
А гаруча смальлё і агонь,
Чую пошчык і клікі начныя
Ад паўзучых, лятучых тварын,
Яны з нор, са шчылін згаманілісь
І ля дома на ганак узыйшлі.
Штось не сьпіцца, не сьпіцца, не сьпіцца,
Але лепей не бачыць той сон
У якім запануе ваўчына
Каля нашых хлявоў і дамоў.
-23.08.20.
Над Белай Руссю —
белы бусел
Над Белай Руссю —
Белы бусел
З даверам выпрастаў крыло.
А гэта значыць,
Белай Русі
Прасцяг ашчодраны святлом.
Над Белай Руссю —
Белы бусел
Ладуе спраўнае гняздо.
А гэта значыць,
Белай Русі
Жыць, нібы поўны песень дом.
Над Белай Руссю —
Белы бусел
Галубіць прагных птушанят.
А гэта значыць,
Белай Русі
Не ведаць чорных бур і страт.
Над Белай Руссю —
Белы бусел
З бусліхай ў вышыні нябёс.
А гэта значыць,
Белай Русі
Наканаваны шчасны лёс.
Не галёкаць па туманах,
Што як цёплы сырадой,
Не йсьці лесам за грыбамі
Ля духмяных мурагоў.
І той шэпат, шэргат лісьцяў
Не пачуеш як тады:
Толькі плачуць, толькі сьвішчуць
Кавылі данской зямлі.
29.08.14.
О, край родны, край прыгожы!..
О, край родны, край прыгожы!
Мілы кут маіх дзядоў!
Што мілей у свеце божым
Гэтых светлых берагоў,
Дае бруяцца срэбрам рэчкі,
Дзе бары-лясы гудуць,
Дзе мядамі пахнуць грэчкі,
Нівы гутаркі вядуць;
Гэтых гмахаў безгранічных
Балатоў тваіх, азёр,
Дзе пад гоман хваль крынічных
Думкі думае прастор;
Дзе увосень плачуць лозы,
Дзе вясной лугі цвітуць,
Дзе шляхом старым бярозы
Адзначаюць гожа пуць?
урывак з паэмы "Сымон-музыка"
Абяцаюць нам новы раскошны дом...
Абяцаюць нам новы раскошны дом,
Але ТУТ нам жыць і канаць,
Тут пад кожным навекі здабытым бугром
Нашы продкі забітыя спяць.
Яны аддалі нам меч і касу,
Слова з вуснаў, цяпер нямых...
I нам немагчыма пайсці адсюль
I пакінуць са смерцю іх.
Бярозы плачуць...
Што ж, паплачце
У хмурны, сумны гэты дзень.
Над Беларуссю – цень няшчасця,
Трывожны і нябачны цень.
Вясна наступіць...
I пралескі
Праб'юцца радасна ў снягах.
Над сакавіцкім пералескам
Успыхне сонца цёплы сцяг.
А сёння хмурна...
Па дарозе
Ідзе самотны чалавек
I прыпыняецца ў знямозе –
Ён слёзы змахвае з павек.
Балюча сэрцу...
На Айчыне
Пад зоркай чорнай страшна жыць...
Мінулагодняя каліна
Крывінкай донарскай гарыць!
Люблю я водар злотай нівы,
Пахі лесу, цёмных вод.
Як народ працалюбівы
На святы водзіць карагод.
Люблю я снег, люблю спякоту
I звонкі голас ручая.
I нават ціxyю журботу
Там, на камні ля Гая.
Люблю я смех людзей вясковых.
Той заразны, просты, смех.
Люблю гучанне роднай мовы,
Як гаворыць чалавек.
Адным словам, я люблю
Зямлю родную сваю.
Люблю я водар злотай нівы,
Пахі лесу, цёмных вод.
Як народ працалюбівы
На святы водзіць карагод.
Люблю я снег, люблю спякоту
I звонкі голас ручая.
I нават ціxyю журботу
Там, на камні ля Гая.
Люблю я смех людзей вясковых.
Той заразны, просты, смех.
Люблю гучанне роднай мовы,
Як гаворыць чалавек.
Адным словам, я люблю
Зямлю родную сваю.
Каму і што я дакажу,
Сказаўшы: «Я люблю Радзіму»?
Ці сапраўды яе люблю,
Калі кажу зараз праз сілу?
Але імкнуся палюбіць!
І вам я гэтага жадаю.
Бо без Радзімы дрэнна жыць!
Без вас ўсіх, каго я маю.
Радзіма – гэта ўсе МЫ!
Яна складаецца з дзяцінства.
Па-беларуску адкажы!
У мове нашае адзінства.
Колькі можна ўжо сядзець
па норах,
Колькі можна ўжо глядзець
па дырах.
Падымайцеся ж з кален
беларусы,
Уздыміце твар свой і прамоўце
“Ганаруся!”
Бо калі не зможам зараз
то замоўкнем,
На гады, стагоддзі, вечнасць
назаўсёды.
Бо не маюць права на жыццё
народы,
Што згубілі сваю культуру, слова,
годнасць.