Каму патрэбны нашы хаты,
Лёс селянiна поўны слёз.
Трымае душы мацней кратаў
Сярод жнiва ў поўны рост.
Бягуць iз вёскi твае дзецi,
Губляюць мовы роднай густ.
Шукаючы, губляюць сэнс у свеце,
Саромяцца сказаць: “Я-беларус!”
I з кожнай восенню чырвонай
Пустуюць з выраем двары.
Сыны прабуюць жыць па-новай,
Далей ад плуга, вёскі і раллi.
Каму патрэбна гэта мова,
Хто яшчэ помнiць клёцак смак.
Яе ж усiм гУртам, паслядоўна,
Ператаўклi на горкi мак.
Сяргей Брандт, 19.10.2013
Да дна асушыўшы келіх з слязамі,
мы зноўку напоўнім яго да краёў.
Ад гэтае звычкі стаміліся самі,
ды наш мазахізм – вось наша любоў.
Займеўшы Краіну, займеўшы Свабоду,
ізноўку рашылі: у ярме нам зручней.
Усё што далей – маўклівая згода
і спроба за ўсё заплаціць патанней.
Мы маем Гісторыю цягам стагоддзяў,
ды памяць згубілі, прайгралі ў “дурня”.
Бяспамятны, шэры, безмоўны народзе,
мы так і засталіся жыць ў хаце курнай.
З нябёс блакіту
І з нябеснай сіні
Я адчуваю позірк Еўфрасінні,
Што беражэ мяне
Ад злога вока,
Калі ўвесь свет глядзіць, здаецца, воўкам,
Што ў скрушны час
Ратуе ад знямогі,
Мне памагае йсці зямной дарогай,
Што надае мне
Мне мужнасці і сілы
Свой крыж нялёгкі несці да магілы.
Дзе рос я.
З тых палёў, лугоў расіны
Слязінамі ў паглядзе Еўфрасінні.
Яшчэ і я,
Як і мая Айчына,
Зірнем на свет вясёлымі вачыма.
Яшчэ надзея ёсць
Парыйсці да ладу, –
Не адвядзі, Заступніца, пагляду!
У гушчарах, затканых імглою,
шэрым змрокам, на золку, ў зару
ахвяруем Табе мы сабою
кожны дзень, кожны час, Беларусь.
I няма ў сэрцах жаху, ні жалю,
мы адвагай змагарнай гарым:
не чужыя жануць нас удалеч,
але Ты нас вядзеш да зары.
I мы верым, яна разгарыцца,
ўстане зноў над краінаю дзень,
бо ня стане змагар, не скарыцца
прад нягодай ніколі, нідзе.
Хмараў дым над галовамі тае,
вецер дыхае мятай, быльлём.
Беларусь, Беларусь залатая,
за Цябе, за Цябе мы ідзём!
Срэбныя хвалі,
хвалі празрыстыя
песцяць, цалуюць
далоні мае.
Хмаркі плывуць,
глядзяцца ў люстэрка.
Белыя хмаркі
на соннай вадзе.
Я ціхі,ціхі беларус
То з плугам ў полі,то з касою.
І мой бялёханькі абрус
Крывавай ззяе паласою.
Я шчыры,шчыры беларус
Гляджу наўкол сумленным вокам,
І моўчкі гнуся пад прымус,
І веру – Шчасце недалёка.
Я сціплы,сціплы беларус –
Мне шмат ня трэба у далоні,
Тыкеле б ежа мела густ,
Ды былі падкаваны коні.
Бяздапаможны беларус...
І ў маёй святой старонцы,
Хоць КДБ тут ёсць і МУС,
Няма,пакуль што,абаронцы…
Адшукваецца тэрмінова гонар.
Раптоўна знік ён, а для нас
Жыццё змянілася ўраз,
Учынкі, думкі ўсе крывые,
А калі нехта і завые:
«Уладары ў нас такія!»
Кажу: «Знадзіце гонар у сябе
І стане лепей у душе.»
Зоркі жне жнівень,
кідае ў пракосы -
зоркавы лівень
расквеціў нябёсы.
Шлях зор імгненны.
І хто яго знае,
колькі жаданняў
на іх загадаюць.
Хiпстары пад помнiкам на аднаименнай плошчы iмя Ленина
Насупраць, з новай шыльдай, райпо
Правiнцыя жыве сваiмi малымi падзеямi
I не вельмi турбуецца далей будзе што
Гучна i упарта гуляюць вяселлi
..у адзiнай (але двухпавярховай!) рэстарацыi
Жнуць камбайнам нешта, што вясной пасеялi
I жыцце мае просты сэнс, ды часу няма шукаць iншай рацыi
Я не ганю землі чужыя –
Хай іх сонца не абміне.
Толькі дзе за морам ні жыў я,
Беларусь мая сьнілася мне.
Так карцела – сьляза закіпала, –
Каб да сэрца хаця б здалёк
Праплывалі жалейка Купалы,
Багдановічаў васілёк…
Гэта ўсё, безумоўна, не нова.
А ці трэба, каб новым было
Поле бацькава, матчына слова
І буслова – над хатай жытло?
І якія б шляхі ні схадзіў я,
Кліча полацкая сенажаць…
А калі не сьпяваць аб Радзіме,
Дык навошта наогул сьпяваць?
Ружа вятроў —
Некалючая ружа
Кружыць з вятрамі,
Пагрозліва кружыць,
Кружыць, як помста...
За што, за якое
Белую Русь ты,
He колючы, колеш?!
Як цябе вырваць,
Здрадлівы квеце,
Каб гэткіх руж
He было больш на свеце?!
Ружа вятроў!..
Сонца ў воблаках тужыць:
Горам чарнеюць
Сапраўдныя ружы!..
Distributed by themes4free.ru. Part of the vershy.ru project.
