Вершы пра Беларусь

Вітаем Вас на сайце беларускай паэзіі

<?php
print '';

$tids = array();
$res= db_query("SELECT term_data.tid AS tid,
CONCAT(SUBSTRING(REPLACE(term_data.name, 'Аўтар невядомы', 'невядомы Аўтар'), LOCATE(' ', REPLACE(term_data.name, 'Аўтар невядомы', 'невядомы Аўтар')) + 1), ' ', SUBSTRING(REPLACE(term_data.name, 'Аўтар невядомы', 'невядомы Аўтар'), 1, LOCATE(' ', REPLACE(term_data.name, 'Аўтар невядомы', 'невядомы Аўтар')) - 1)) AS term_data_name,
CONCAT(SUBSTRING(REPLACE(REPLACE(term_data.name, 'І', 'И'), 'Аўтар невядомы', '.'), LOCATE(' ', term_data.name) + 1), ' ', SUBSTRING(term_data.name, 1, LOCATE(' ', term_data.name) - 1)) AS my_sort
FROM {term_data} term_data
WHERE term_data.vid = 1
and 2 < (select count(*) from {term_node} where {term_node}.tid = term_data.tid)
ORDER BY term_data.weight ASC, my_sort ASC");
//SELECT tid, name FROM {term_data} WHERE vid = 2 ORDER BY weight, name");

while ($term = db_fetch_object($res)) {
$tids[$term->tid] = $term->term_data_name;
}

$counter = 0;
$linescount = 0;
foreach ($tids as $tid => $name)
{
$counter++;
if ($counter%3==1){
$linescount++;
if ($linescount > 4) break;
print '';
}
print '';
print ''.l($name, 'taxonomy/term/'.$tid, array()).'';
print '';
if ($tid == 13 || $tid == 14 || $tid == 15 )
{
echo '';
}

$nodes_res = taxonomy_select_nodes(array($tid));
$node_counter = 0;
while ($node = db_fetch_object($nodes_res))
{
$node = node_load($node->nid);
print ''.l($node->title, 'node/'.$node->nid, array()).'';
// print ''.node_view($node, true).'';
if (++$node_counter > 2) break;
}
print ''.l('Яшчэ...', 'taxonomy/term/'.$tid, array()).'';
print '';
print '';
if ($counter%3==0) print '';

}
print '';
?>

Лепшыя вершы

А я радзіме верш ці нарадзіў...

А я радзіме верш ці нарадзіў,
Які б за мной радзіма паўтарыла,
Які б у спёку свежа халадзіў,
А ў сцюжу грэў пяшчотна-цеплакрыла?..
А я радзіме верш ці нарадзіў?

А я радзімы клопатамі жыў?
Ці стаў хоць словам я для ейнай песні?
Ну, што з таго, што ў Мінску я тужыў
І ўспамінаў зімой ці напрадвесні?..
А я радзімы клопатамі жыў?

А я з радзімай паяднаў свой лёс?..
Нібы чужак, хаджу я па Нароччы,
І ад зялёнай замеці бяроз
Трапеча сэрца і слязеюць вочы...
А я з радзімай паяднаў свой лёс?

Вясенні дзень.

Вясенні дзень расправіў крылы,
Як быццам птушка, мякка прызямліўся,
Ізноў прырода набірае сілы,
Трывожыць нас, каб кожны абудзіўся.

І чалавек, усёй сваёй істотай,
Гатоў прыняць прыроды абнаўленне:
Душа пяе, яму ўзляцець ахвота
Вышэй за птушак, хоць бы на імгненне!

І думкі перапоўнены жаданнем,
Пачуццяў хвалі наплываюць,-
Бясспрэчна, прыйдзе час спаткання,
Якога прагнуць і чакаюць!

Санет

Паміж пяскоў Егіпецкай зямлі,
Над хвалямі сінеючага Ніла,
Ўжо колькі тысяч год стаіць магіла:
Ў гаршку насення жменю там знайшлі.

Хоць зернейкі засохшымі былі,
Ўсё ж такі жыццёвая іх сіла
Збудзілася і буйна ўскаласіла
Парой вясновай збожжа на раллі.

Вось сімвал твой, забыты краю родны!
Зварушаны нарэшце дух народны,
Я верую, бясплодна не засьне,
А ўперад рынецца, маўляў, крыніца,
Каторая магутна, гучна мкне,
Здалеўшы з глебы на прастор прабіцца.

Зоркі

Зоркі ўсё неба краналі,
І жыта давала мякіну,
А беларус час ад часу
Шукаў ва ўсім гэтым краіну...

Мову - бязмоўны мае...

Мову - бязмоўны мае,
Назоўныя словы дае
І народ, што яе забывае -
Не народ, а натоўпы людзей,

Якія зьняйначылі продкаў,
Кладоў і курганаў палын,
Ад памяці ніткі кароткай,
На іх пазразаўшы дубы.

Мову бязмоўны мае
І назоўныя словы дае:
Той народ, які зьдзекі трывае,
Ён натоўпам людскім абзаве.
-17.02.18.

Застаюцца песня і Радзіма...

Застаюцца песня і Радзіма.
Можа ўсё мінаць, але яны
Непадзельныя, не знікнуць з дымам
Восені, кахання ці вясны.
Толькі гэта будзе не часова,
Будзе вечна жыць, як і жыве
Светлае, на роднай мове слова,
Месячная сцежка на траве.
І няхай жыццё не вельмі песціць
Тых, каму Айчыны боль баліць,
Ёсць Радзіма — значыць, будзе песня.
Будзе песня — і Радзіме жыць!

Дарагая Беларусь

Слаўлю я свой край любімы,
Незгасальную зару.
Як ты сэрцу майму міла,
Дарагая Беларусь!

Залацістыя прасторы,
Незлічона ясных зор,
Рэкі ціхія, азёры,
Галасісты шумны бор!

Ты нас ласкай атуліла,
I я ў шчасці гавару:
Як ты сэрцу майму міла,
Дарагая Беларусь!

Не магло мне і прысніцца,
Як ты, родная, ўзрасла.
Паглядзі, твая сталіца,
Быццам казка, расцвіла.

Наша радасць, наша сіла,
Дзе для ўдзякі слоў збяру?
Як ты сэрцу майму міла,
Дарагая Беларусь!

Даўно ўжо целам я хварэю...

Даўно ўжо целам я хварэю,
І хвор душой, —
І толькі на цябе надзея,
Край родны мой!
У родным краю ёсць крыніца
Жывой вады.
Там толькі я змагу пазбыцца
Сваей нуды.
Калі-ж у ім умру — загіну, —
Не жалюсь я!
Ня будзеш цяжкая ты сыну
Свайму, земля.
Там хоць у гліне, хоць у брудзе,
Там пад зямлёй,
Найдуць мае слабые грудзі
Сабе спакой.

Набеларушваецца...

Канкрэтныя беларусы ў зямлі.
На зямлі бадай што прыблізныя.
А тыя,
Што самавіта прабліснулі,
Здаецца, зусім не былі.

Яна беларуская,
Наша зямля,
Бо гэтулькі беларусаў забрала.
А ўсё ёй мала й мала:
Раней, цяпер і пасля
Нас —
Набеларушваецца ў запас.

Вяртаецца...

На Беларусь вяртаецца Бог.
Беларусы ўспомнілі,
Што яны беларусы.
Трыпутнік аблудны
На раздарожжы пасох.
Бязвернікі ўжо не пнуцца ў Ісусы.

На Беларусь вяртаецца Бог.
Вера абражаная рунее.
За саломінку променя
Хапаецца лёх.
Наваселіцца
Ў душы знелюдзелай надзея.

Ступакамі кайнасці
Стоптваецца парог
Невідочнага незямнога палаца.
На Беларусь вяртаецца Бог,
Не спяшаючыся вяртацца...

Яшчэ бацькоўскі зруб жыве...

Яшчэ бацькоўскі зруб жыве,
I шашаль точыць столь і сцены...
Яшчэ карова у хляве
Жвакуе сон начны нязменна...

Яшчэ хусцінка у акне
Пільнуе сынаву усмешку...
Яшчэ даспелены ранет
Цалуе знічку над узмежкам...

Яшчэ вада у студні ёсць,
Яшчэ сябруе комін з дымам...
Я тут, прызнаюся, — не госць,
А твой атожылак, Радзіма!