Мы здалёку ўбачылі свабоду
I яшчэ не вырваліся з пут...
Божа,
He дабаў майму народу
Пошасці,
Няпраўды
I пакут.
У чужым нялюдскім землятрусе
Хіба ў нечым мелі мы віну?..
Божа,
Адвядзі ад Беларусі
Здраду,
Вераломства
I вайну.
Смутнаю парою нелюдзімай,
Калі ўсе наўкол ідзе на злом,
Божа,
Захіні маю Радзіму
Мудрасцю,
Спакоем
I цяплом!
Каляда-калядзіца,
Зорка, зорачка, дзянніца,
Ты прайдзі ў кожны дом,
Хай шчаслівым будзе ён!
Каляда-калядзіца…
Сонца зноўку маладзіцца.
Завітай, удача, у дом.
Дружна разам зажывём.
Каляда-калядзіца…
Хай да зор расце пшаніца!
Будзем верыць мы Казе,
Што дастатак пранясе!
Каляда-калядзіца…
Дзіва ноччу нам прысніцца.
Не было каб у свеце зла,
Мы прагонім прэч казла.
Каляда-калядзіца…
Ранкам неба праясніцца.
Будзе хай усяго даволі,
А бяды дык каб ніколі!
У гэтай краіне ня маю я волі...
Анатоль Сыс
Я народу свайму
Пець гасану ня буду.
Ды й навошта,
Калі ён сьляпы і глухі?
Лепш радзімай старонцы
Прызнацца ў любові
І пражыць свае дні ўсе
На гэтай зямлі.
Хоць у гэтай краіне
Ня маю я волі,
Але лепшай на сьвеце
Нідзе больш няма.
ТУТ Радзіма мая,
Мае дрэвы і гоні,
Маіх продкаў прытулак –
ВЯЛІКАЛІТВА!
Павольна пад вечар валiцца снег,
Зоркi смуткуюць - памёр чалавек.
Застыў на марозе абрыс дабраты,
Вецер, як смецце шпурляе сляды.
Крылы расправiў сумны Анёл,
Свячу запалiў i сеў цiха за стол.
Праменчыкам ясным душа адыйдзе,
Яе да нябёс сам Анёл правядзе.
Душы ўспамiны - апошнi прывет,
I льецца дзiвосны з пяшчотаю свет.
Успыхне зноў зорка, прыпынiцца снег,
Пачне жыццё зноў, з чыста, чалавек.
Сяргей Брандт, 21.01.2013
Мой родны кут,
Як ты мне мілы….
Наш старажытны, родны край
Ў твае лясы, абшары, рэкі
Я закаханы назаўжды
Ў мястэчкі, што стаяць спрадвеку
Ў народ, які шмат перажыў
Гора і шчасце ты пабачыў
Але нічога не забыў
І памяць ты сваю не страціў
Цячэ бясконцае жыццё
І ты імклівы, вечны Нёман
Нашым нашчадкам данясі
Наш сум, каханне, годнасць, гонар
Я ўсхваляю родны край
Твае лясы, мястэчкі, рэкі
І працавіты наш народ
Які жыць будзе тут навекі ліпень 2013, Стоўбцы – Нёман
Як ручаі складаюць рэку,
Мы складаем Беларусь.
Вось чаму народам нашым
Я так моцна ганарусь.
Мы - адзіны, самабытны,
Непаўторнейшы народ,
Што працаваў на злотай ніве
І дзень і ноч. За годам год.
Па кропельцы мы ўсе збіралі
Дыяменты нашых слоў.
І захаваем назаўсёды
Іх для ўнукаў і сыноў.
Мы - адзіныя ў свеце.
Беларусь толькі адна.
Слаўся жа народ вялікі!
Слаўся ж наша старана!
Трэба дома бывац часть
Маці, Радзіма - добрыя словы,
З імі мы шлях пачынаем новы.
Пошук і выбар- цяжкія словы,
А для жыцця гэта асновы.
Словы і справы, яны не дзялімы,
Толькі тады мы будзем адзіны.
Продкі, нашчадкі, а мы паміж імі,
Што мы пакінем?
Вецер гольле гайдае паволі,
Раве, стогне, ледзь-ледзь шапаціць,
Ці віхуры кідае над полем,
Пластык, сьмецьце уздымаючы ўвыш.
Альбо моўкне ўраз задумённа,
Быццам птаха вясновы ў садох,
Быццам хлопец у запале, бязмоўны,
Перад дзеўчынай першай сваёй.
-17.04.15.
А я - беларуска! И тым ганаруся!
А я - беларуска!
І тым ганаруся!
Славянка? Этруска?
Я з Белае Русі…
Ліцвінка ці балтка?
Карэнні ў глебе.
Зямля - наша матка,
а сіла - у хлебе…
Яе называлі
па-рознаму ў свеце.
Тапталі, знішчалі
ў часы ліхалецця,
але, яна тут,
разам з намі, жывая!
І гэта - галоўнае!
Усіх нас аднае!
Пакуль яна ёсць,
Наша любая маці,
і нас беларусамі
змогуць назваці…
Мінск.29.09.2015г.
Людміла Воранава Супрун
Дзе па роднай зямлі ні крочыў –
Скрозь – ад Прыпяці да Дзьвіны –
Перш за ўсё мне ласкалі вочы
Жыта, сосны і валуны.
Дзе ў далёкіх маіх вандроўках
Я ні сьніў аб Радзіме сны –
Паўставалі ў іх зноў і зноўку:
Жыта, сосны і валуны.
I па самай высокай мерцы
Мне ўжо ясна, што да труны
Данясу я не шмат у сэрцы:
Жыта, сосны і валуны.
О, сябры! Калі нешта значыць
Мой усім вам паклон зямны –
Хай і цень мой з пагорка бачыць
Жыта, сосны і валуны.
Distributed by themes4free.ru. Part of the vershy.ru project.
