Над кабінетамі летаюць хмары,
заселі бязлікага гвалту пачвары,
не бачуць людзей, не чуюць людзей,
бо грошаў усеўладных салодзяць іх чары.
І мертвыя душы не свецяцца нават,
а ў жары грашовым блукаюць іх мары,
і хто і калі з іх астудзіцца ледам,
халоднай, пякучай кары?
http://www.stihi.ru/2015/06/16/7672
Колькі б не было год за плячыма
Колькі б не было год за плячыма,
Колькі б я не блукала ў цішы,
Беларусь, мая маці, Радзіма,
Застаецца заўсёды ў душы.
Бо ніколь тут не было суму,
Лес і поле - мне брат і сястра,
Лёгка думалась цяжкая дума,
летам сідзячы каля кастра.
Дык няхай гэты край расцвітае!
Дык няхай кажны будзе любіць!
Бо зямелечка гэта святая
Век ад вуку павінная быць!
За полем, за пожнямi,борам
Сiнеюць абшары азераў.
Так хочацца iм пакланiцца
Сцюдзенай вадзiцы напiцца.
У iх акунуцца i ў раннi,
Змыць горкiя слезы кахання,
А вечарам глянуць на зоры,
Што плешчуцца ў гладзi азераў.
Вякамi было так, напэўна,
Што зорам патрэбна выснова
Паслухаць, як хвалi напеўна
Вядуць мiж сабой перамовы.
За полем, за пожнямi , борам
Красуюць , сiнеюць азеры,
Пяшчотаю сэрца кранаюць,
Бо у iх прыгажосць майго краю.
Павольна пад вечар валiцца снег,
Зоркi смуткуюць - памёр чалавек.
Застыў на марозе абрыс дабраты,
Вецер, як смецце шпурляе сляды.
Крылы расправiў сумны Анёл,
Свячу запалiў i сеў цiха за стол.
Праменчыкам ясным душа адыйдзе,
Яе да нябёс сам Анёл правядзе.
Душы ўспамiны - апошнi прывет,
I льецца дзiвосны з пяшчотаю свет.
Успыхне зноў зорка, прыпынiцца снег,
Пачне жыццё зноў, з чыста, чалавек.
Сяргей Брандт, 21.01.2013
Калі перавернецца неба ўначы
І сонца з неба апусціцца…
Крычы не крычы,
а з гэтай начы,
Ужо не выбрацца.
Наш лёс і так скаверканы,
Праз нашых добрых суседзяў.
Грамадства шар патрэсканы
На беларусаў і …
не ведаю.
Губляем кожны дзень
Мы частку нашай волі…
А гэта, людзі, дрэнь,
Не нашай гэта долі.
Як быць?Чакаць, сядзець…
ці жыць,
Як трэба жыць народу .
Ці зноў чакаць, сядзець
і жыць,
Не бачучы ні выйсця, ні броду…
Хай будзе добра ў Новым Годзе!
Дабро хай будзе у прыплодзе.
Раслі каб грошы у гародзе.
І жыць з усімі ў шчырай згодзе!!!
Над Беларуссю
Сонца марудна ўстае,
I спяшаецца за навалай навала.
Адам Міцкевіч паліць
Беларускія вершы свае,
Каб напісаў іх Янка Купала...
Адпусціце. Дазвольце ж узняцца вышэй
Душам родных і блізкіх. Не плачце.
І ад гэтага будзе лягчэй, ні цяжэй.
Толькі сумна іх роднае хаце.
Я не ведаю, як падтрымаць родны кут.
Як Зямлю не зсамоціць пры дзецях.
Вось бы сілы хапіла якому радку,
Каб пазбегнула нас ліхалецце.
Памаліцца, каб душы ўзняліся вышэй
І маліліся там, каля Бога,
За ўсіх нас. І тады нам не будзе цяжэй,
Калі нас ужо, нават, не многа.
Да роднай зямлі
Я навечна прырос
Карэннямі сосен усіх
I бяроз.
Як вецер у буру
Б'е ў вокны і дах,
Так сэрца маё
Неспакойна ў грудзях.
Як ранне вясною
Іскрыцца расой,
Так нівы я ў горы
Абсыпаў слязой.
Як шчасце між бору
Пабачыць мой зрок, —
Здаецца, ўздымаюся
Я да аблок.
Тады заспяваю,
Забыўшы бяду,
I, як па вясёлцы,
Да сонца іду.
Прыціхлая прырода засынае,
Прыносіць лістапад спакой.
Апошні ліст з галін злятае,
Апошні сведка квецені былой.
І ў люстры белае вады
глядзяцца з сумам камышы,
ім баюць казкі халады
пра адпачынак ў цішы.
І шэры лес стаіць у тумане,
Ён размаўляе сам з сабою:
“вясна – гэта жыцця світанне,
дзень – лета, восень - час спакою”
Колькі па свеце схадзілі,
Ператапталі бяды,
Толькі дыханне Радзімы
Кліча здалёку заўжды.
Лепшая ж песня ці спета?
Ў красках гарыць сенажаць.
Вось і чырвонае лета —
Будзем яго святкаваць!
Вось яны: пушча і поле
Ў грозных паданнях сівых.
Тут не гублялі ніколі
Коннікі коней сваіх.
Край мой, загадкава-сіні,
Сіняя стынь на траве...
...Яснымі вочкамі сына
Ў свет аблачынка плыве.
Distributed by themes4free.ru. Part of the vershy.ru project.
