Веснікі ў цуд адкрыла
Восень,якая зноў
Яблыкаў пах падарыла
І водар духмяных грыбоў,
Барву-дрыготкай асіне,
Дажджу-быццам пацеркі слёз,
Цяжкія гронкі рабіне,
Золата-косам бяроз.
Кіне яна без прымусу
Багацце сваё-ураджай
На ільняныя абрусы,
Толькі збіраць паспявай.
Колькі ў ёй прыгажосці!
І супярэчнасцяў шмат,
Старасці і маладосці,
Якую не вернеш назад.
Неяк,стаміўшыся зоўсім,
Цяжка,па-баб'і,уздыхне.
Сяброўка адданая восень,
Што зноўку падорыш ты мне?
Мой родны кут,
Як ты мне мілы….
Наш старажытны, родны край
Ў твае лясы, абшары, рэкі
Я закаханы назаўжды
Ў мястэчкі, што стаяць спрадвеку
Ў народ, які шмат перажыў
Гора і шчасце ты пабачыў
Але нічога не забыў
І памяць ты сваю не страціў
Цячэ бясконцае жыццё
І ты імклівы, вечны Нёман
Нашым нашчадкам данясі
Наш сум, каханне, годнасць, гонар
Я ўсхваляю родны край
Твае лясы, мястэчкі, рэкі
І працавіты наш народ
Які жыць будзе тут навекі ліпень 2013, Стоўбцы – Нёман
Ноч, поўная высокага жалю,
на самоце канала.
У прадчуванні пажару
стаіліся стылыя далі.
На ветаха вейках дрыжалі
світальныя слёзы растання.
Ноч, поўная высокага жалю,
сканала,
не дачакаўшыся рання.
Калі б я была птушкай народжана,
Любавацца зямлёй кожны дзень,
Я б у палёце жадала нязмушана,
Рассыпая па ёй сваю цень.
Калі б я была рыбай народжана,
Таямнiцы пазнала б глыбiн,
Я, блакiтнай вадою акружана
Ад Камчаткі i да Філіпін.
Але я, чалавекам народжана,
I вядома ж, я тым ганарусь!
Што свабодна жыву,не палохана,
У краiне сваёй – Беларусь!
Я ціхі,ціхі беларус
То з плугам ў полі,то з касою.
І мой бялёханькі абрус
Крывавай ззяе паласою.
Я шчыры,шчыры беларус
Гляджу наўкол сумленным вокам,
І моўчкі гнуся пад прымус,
І веру – Шчасце недалёка.
Я сціплы,сціплы беларус –
Мне шмат ня трэба у далоні,
Тыкеле б ежа мела густ,
Ды былі падкаваны коні.
Бяздапаможны беларус...
І ў маёй святой старонцы,
Хоць КДБ тут ёсць і МУС,
Няма,пакуль што,абаронцы…
Я прашу цябе, Бог, адвярні
Ад маёй Беларусі пакуты,
Як дачушку яе прытулі,
Каб не стала ад гора сагнутай.
Я прашу, каб мой любы народ
Не гарэў у ваенным пажары,
А Чарнобыля лютасны год
Не забраў больш ніводнай ахвяры.
Няхай белыя пары буслоў
Прылятаюць у родныя вёскі,
І няхай кучаравяцца зноў
На пагорку сяброўкі-бярозкі.
Я прашу цябе, Бог, назаўжды
Захавай для нашчадкаў крыніцы,
Каб празрыстай і чыстай вады
Нашы дзеці змаглі б напіцца.
Васіль Зуёнак (Водгук на "Родны мой краю")
АД-КУЛЬ
Адкуль дасылаюцца выпрабаванні?
Дзе іх нараджаюць, гадуюць, куюць?
Каму так патрэбна рабіць намаганні,
Каб выканаць справы, якія клянуць?
У чым задаволеннасць і дасягненне-
Глядзець на людзей у час, як церпяць яны?
Якое патрэбна ўжыць пагадненне,
Каб страты ў далейшым паменей былі?
Адказы на гэты пытанні магчымы,
Але не адразу, пагодзь, пачакай.
Навошта табе даюць волю і сілы?
Табе даюць сілы – стрымай і ад-дай!
На Возера не гоняць статкам...
На Возера не гоняць статкам
Каровак пасьвіць у берагі,
На Возеры майго юнацтва
Яны чаротам парасьлі
І куст смародзінавы зьвяў той
Зь якога ягады я еў,
Дзе ў першым поклічы каханьня
Трымцеў душой і целам млеў…
І я зчарнеў, як той куст зсохлы,
Як непрытульныя дамы,
Нібы парэзаны асокай,
Якой паплавы аддалі,
Нібы машынаю закопан,
Што заруйноўвае дамы:
Германскай,учэпістай, акопнай,
На белых костачках маіх.
-26.01.18.
Гой ты, спадчына, родны мой кут!
мне патрэбны твае далягляды
у хвіліны душэўных пакут,
у імгненні зняважлівай здрады.
Памажы мне сябе адшукаць
і не дай загусцецца крывёю.
Вельмі цяжка бясконца чакаць
у блакіце заблудную мрою...
Па руінах разбураных брам
час імчыць свае хвалі імкліва –
я нясу памяць продкаў маўкліва
і нікому той скарб не аддам!
Вецер ціха калыша бярозкі,
Срэбны промень спусціўся на дах,
Чутны шумнага дня адгалоскі
І пяе нешта сумнае птах...
Мой выток i мой апошнi вырай,
прыпяцкiя неруш-берагi,
дайце сiлы быць да донца шчырым
у краiне восеньскай тугi;
дайце крылы, каб свiтанкам стылым
надзiвiцца барвамi зямлi.
Вераю жыццё не абдзялiла –
вернасцю сяброўскай надзялi;
самым чыстым i галоўным словам
адгукнiся ў стомленай душы,
у бядзе нязнанай, страшнай, новай
мне перамагчы дапамажы, –
каб глядзець сумленнымi вачыма
ў дзень наступны.
У iмя Айца...
Дай, Айчына, мне адну магчымасць –
быць з табою побач.
Да канца.
