У.Караткевічу
Грушка – абпалена громам.
Як тая – па-над Дняпром шырокім
З Караткевічавых
“Каласоў пад сярпом тваім”:
Быццам ягонае сэрца,
Поўнае болю й трывогі
За нявесту сваю –
Беларусь
Многа слаўненькіх куточкаў
Ёсць у нашым краі,
Дзе пад гоман ручаёчкаў,
Пад шум дрэў у гаі
Рой журботных дум пакінеш;
Дзе няма трывогі,
Дзе душою адпачынеш,
Змучаны з дарогі;
Дзе прыемны ветрык млее,
Збажыну калыша,
Дзе пакоем-згодай вее,
Дзе ўсё шчасцем дыша.
Мы здалёку ўбачылі свабоду
I яшчэ не вырваліся з пут...
Божа,
He дабаў майму народу
Пошасці,
Няпраўды
I пакут.
У чужым нялюдскім землятрусе
Хіба ў нечым мелі мы віну?..
Божа,
Адвядзі ад Беларусі
Здраду,
Вераломства
I вайну.
Смутнаю парою нелюдзімай,
Калі ўсе наўкол ідзе на злом,
Божа,
Захіні маю Радзіму
Мудрасцю,
Спакоем
I цяплом!
Зямля Беларусі!
Бары і дубровы.
Жытнёвае поле,
Шаўковы мурог.
У промнях рабіны
Заход вечаровы,
Што клёкат буслоў —
Ручаёў пералівы,
І ў шумных прысадах
Стужкі дарог.
Я не ганю землі чужыя –
Хай іх сонца не абміне.
Толькі дзе за морам ні жыў я,
Беларусь мая сьнілася мне.
Так карцела – сьляза закіпала, –
Каб да сэрца хаця б здалёк
Праплывалі жалейка Купалы,
Багдановічаў васілёк…
Гэта ўсё, безумоўна, не нова.
А ці трэба, каб новым было
Поле бацькава, матчына слова
І буслова – над хатай жытло?
І якія б шляхі ні схадзіў я,
Кліча полацкая сенажаць…
А калі не сьпяваць аб Радзіме,
Дык навошта наогул сьпяваць?
Паміж пяскоў Егіпецкай зямлі,
Над хвалямі сінеючага Ніла,
Ўжо колькі тысяч год стаіць магіла:
Ў гаршку насення жменю там знайшлі.
Хоць зернейкі засохшымі былі,
Ўсё ж такі жыццёвая іх сіла
Збудзілася і буйна ўскаласіла
Парой вясновай збожжа на раллі.
Вось сімвал твой, забыты краю родны!
Зварушаны нарэшце дух народны,
Я верую, бясплодна не засьне,
А ўперад рынецца, маўляў, крыніца,
Каторая магутна, гучна мкне,
Здалеўшы з глебы на прастор прабіцца.
Дзяўчынка з вачыма крыніцы -
Чаруе, як верш, успамін,
Як подых радзімай зямліцы,
Адкуль я пачатак набыў.
З вачамі, нібыта аконцы,
І поглядам, быццам санет,
Зіркне - і даруе свет сонца,
А голасам - звон-благавест!
Дзяўчына з вачамі крыніцы,
І постаццю белых бяроз -
Надзей родны кут: прытуліцца,
І вызначыць спадчыны лёс.
Я – маленькая кропля з крыніцаў святых,
Што ваду жыватворчую маюць,
І зярнятка з мільёнаў зярняткаў жывых,
Што багацце Радзімы складаюць.
І, напэўна я тут не зраблю адкрыцця,
Я – звяно неўміручага роду,
Што на ніве бясконцага поля жыцця
Беларускім завецца народам.
З праўдай Божаю ставіцца Вера мая
Да людзей. Без хлусні і прымусу –
Гонар маю лічыцца часцінкаю я
Асвячонай зямлі беларусаў!
Толькі птушкі могуць так любіць...
Толькі птушкі могуць так любіць
Неба сінь, вясны прастор бязмежны.
Толькі ім, свабодным і бязгрэшным,
Так салодка і прывольна жыць.
Славіць дзень, зямлю і родны край
I спяваць натхнёна на ўсе грудзі.
Ну, а маладымі паміраць
За Айчыну могуць толькі людзі.
О, край родны, край прыгожы!..
О, край родны, край прыгожы!
Мілы кут маіх дзядоў!
Што мілей у свеце божым
Гэтых светлых берагоў,
Дае бруяцца срэбрам рэчкі,
Дзе бары-лясы гудуць,
Дзе мядамі пахнуць грэчкі,
Нівы гутаркі вядуць;
Гэтых гмахаў безгранічных
Балатоў тваіх, азёр,
Дзе пад гоман хваль крынічных
Думкі думае прастор;
Дзе увосень плачуць лозы,
Дзе вясной лугі цвітуць,
Дзе шляхом старым бярозы
Адзначаюць гожа пуць?
урывак з паэмы "Сымон-музыка"
Слаўлю я свой край любімы,
Незгасальную зару.
Як ты сэрцу майму міла,
Дарагая Беларусь!
Залацістыя прасторы,
Незлічона ясных зор,
Рэкі ціхія, азёры,
Галасісты шумны бор!
Ты нас ласкай атуліла,
I я ў шчасці гавару:
Як ты сэрцу майму міла,
Дарагая Беларусь!
Не магло мне і прысніцца,
Як ты, родная, ўзрасла.
Паглядзі, твая сталіца,
Быццам казка, расцвіла.
Наша радасць, наша сіла,
Дзе для ўдзякі слоў збяру?
Як ты сэрцу майму міла,
Дарагая Беларусь!
Distributed by themes4free.ru. Part of the vershy.ru project.
