Над заросшай над поймай збялелай,
дзе імгла разышлася ў бакі...
На траве слёзы ранку знямелі -
гэта слёзы мне роднай ракі.
Гэта слёзы народа нямыя,
гэта ветра нямога парыў...
Боль і гора з душы яны змыюць,
шчасце ж дождж яшчэ ўчора размыў...
2015 г.
Пах мядовы, ліпы квецень,
Слоў салодкіх смак падманны.
Загайдаў галінкі вецер,
Разганяючы туманы.
Памяркоўна крэсліш думкі,
З нот складаеш звон душэўны.
Ненароджаныя гукі
Для струны— нібы мішэні.
Трапны дотык — загучала,
Заспявала асяроддзе.
Нот, здаецца, вельмі мала —
Гукаў тысячу народзяць.
Пах мядовы, ліпы квецень.
Не плывуць ужо туманы.
Назаўсёды ў гэтым леце
Пакідаем мы падманнасць.
Канкрэтныя беларусы ў зямлі.
На зямлі бадай што прыблізныя.
А тыя,
Што самавіта прабліснулі,
Здаецца, зусім не былі.
Яна беларуская,
Наша зямля,
Бо гэтулькі беларусаў забрала.
А ўсё ёй мала й мала:
Раней, цяпер і пасля
Нас —
Набеларушваецца ў запас.
Беларусь сьпіць пад цёплай, шэрай коўдрай,
І ня можа пазбавіцца ад кашмараў.
Баіцца зваліцца з ложка,
Амаль не рухаецца.
Я хачу сьпяваць ёй калыханку,
І пацалаваць на ноч.
Сьпі ціха, спакойна, мая дзяўчынка,
Прачынайся ранкам, з новым днём,
Калі сонца зьнішчыць цемру
Мячом сьвятла,
Калі прыйдзе вясна ў каляровай сукенцы,
Сьпі спакойна й прачынайся ў той час,
Калі спакою будзе недастаткова.
Каму і што я дакажу,
Сказаўшы: «Я люблю Радзіму»?
Ці сапраўды яе люблю,
Калі кажу зараз праз сілу?
Але імкнуся палюбіць!
І вам я гэтага жадаю.
Бо без Радзімы дрэнна жыць!
Без вас ўсіх, каго я маю.
Радзіма – гэта ўсе МЫ!
Яна складаецца з дзяцінства.
Па-беларуску адкажы!
У мове нашае адзінства.
Ссохлая груша стаіць сірацінай.
Галіны,як рукі бабулі старой.
Апошнія ўжо дажывае часіны
Сэрца жывое пад шэрай карой.
Вецер,што некалі быў закаханы,
У квецені белым яе засынаў,
Душу атруціў нягодным падманам,
Лісце растрос і галіны зламаў.
Ёй абыякавы позірок кідае,
Гне і хістае,і хоча зламаць,
Апошнія сілы яе адбірае,
А дрэвы не могуць ад болю крычаць.
Юную вішню-ахвяру чаруе,
Шэпча ёй нешта вясновай парой.
Яму ўсёроўна,што нехта гаруе.
Што сэрца жыве пад шурпатай карой.
Зямля Беларусі!
Бары і дубровы.
Жытнёвае поле,
Шаўковы мурог.
У промнях рабіны
Заход вечаровы,
Што клёкат буслоў —
Ручаёў пералівы,
І ў шумных прысадах
Стужкі дарог.
Як жыву, так і пішу,
Не пішу, дык думаю,
Не кранай адно душу,
Не трывож бяду маю.
Неяк спраўлюся я сам
З бураю сустрэчнаю,
А сумлення не прадам –
Несыходна-вечнае.
Пакладу жыццё ў пракос,
Стомлена спынюся
Ля крынічкі, дзе ўзрос,
І нагбом нап’юся.
Панясу далей свой крыж
З верай пілігрыма,
Хоць падчас на свет глядзіш
Скрушнымі вачыма.
Я тугу і боль спазнаў,
Думаў, што стамлюся,
Толькі Бог мне сілы даў
Не скарыцца скрусе.
Я забываў цябе, мая Айчына,
Ў часы дажджоў, часы нямог.
Я не чытаў цябе, Францыск Скарына…
І Багдановічаў “Вянок”.
Мой родны кут, я так цябе цураўся!
Я хворым быў… Цяпер я іншым стаў.
І плачу, бо ніколі не змагаўся
Я супраць супастатаў зграй…
Але і ты, і ты, мая Краіна,
Ці сапраўды ты дбала пра мяне?
Ці ты мяне любіла, свайго сына?
Не. І яшчэ раз не…
Я прабачаў цябе, мая Айчына,
За здраду з ворагам маім…
Цяпер і ты свайго старога сына
Прабач за ўсё… І моўчкі пастаім.
Калі б я была птушкай народжана,
Любавацца зямлёй кожны дзень,
Я б у палёце жадала нязмушана,
Рассыпая па ёй сваю цень.
Калі б я была рыбай народжана,
Таямнiцы пазнала б глыбiн,
Я, блакiтнай вадою акружана
Ад Камчаткі i да Філіпін.
Але я, чалавекам народжана,
I вядома ж, я тым ганарусь!
Што свабодна жыву,не палохана,
У краiне сваёй – Беларусь!
Мой любы край – цудоўны талісман –
Душы спачын, прытулак і натхненне,
Дзе берагі, схаваўшыся ў туман,
Няспешна праплываюць па цячэнні,
Дзе нябасхіл зліваецца з зямлёй,
Ператвараючыся нібы ў вечнасць,
І дыхае імгненне цішынёй,
І часу не знікае бесканечнасць…
Distributed by themes4free.ru. Part of the vershy.ru project.
