А я радзіме верш ці нарадзіў...
А я радзіме верш ці нарадзіў,
Які б за мной радзіма паўтарыла,
Які б у спёку свежа халадзіў,
А ў сцюжу грэў пяшчотна-цеплакрыла?..
А я радзіме верш ці нарадзіў?
А я радзімы клопатамі жыў?
Ці стаў хоць словам я для ейнай песні?
Ну, што з таго, што ў Мінску я тужыў
І ўспамінаў зімой ці напрадвесні?..
А я радзімы клопатамі жыў?
А я з радзімай паяднаў свой лёс?..
Нібы чужак, хаджу я па Нароччы,
І ад зялёнай замеці бяроз
Трапеча сэрца і слязеюць вочы...
А я з радзімай паяднаў свой лёс?
Вецер ціха калыша бярозкі,
Срэбны промень спусціўся на дах,
Чутны шумнага дня адгалоскі
І пяе нешта сумнае птах...
Радзімы вецер!
Ён з усіх вятроў
Мне як натхненне,
Як шчаслівы подых.
Ёсць доўгі шлях,
Дзе мы,
Як параходы,
Вяртаемся
Да родных берагоў.
Ўдалечыні
Прыйшлося столькі жыць
I слаць сябрам
Паклоны у канверце...
Ёсць міг такі,
Калі не страх памерці,
А страх —
Цябе сабой не засланіць.
«Тут Бог жыве», —
вы мне казалі.
I я паверыў,
мабыць, нездарма.
Тут Бог жыве.
Тут — наша зямля.
А мне ў мілай старане —
Бліжэй да сонца і прыроды...
Там дзень праявіцца ў акне
Густым малінавым усходам.
Дыхне сцюдзёна ад ракі
Травой і рыбнаю лускою,
I заблішчаць чарнавікі
Слязой ці першаю расою.
...Вясна. I заўтра быць сяўбе.
На сонцы сушацца сарочкі...
Ды ці не ад саміх сябе
Мы часта бегаем упрочкі?
Ўдыхаем цвет чужых палян,
Пакуль сваё не возьме проза,
Пакуль спаўзе, як і туман,
Адступіць шэранькая поза.
Яшчэ сплываюць промні на далоні
Агніста-апякаючым дыханнем.
Яшчэ не паскупіўся жнівень сёння
Насеннем росным улагодзіць ранне.
Яшчэ напоіць ноч гарачай кавай,
Лісліва пабуркуе вецер сонны,
Мядовай кропляй летні час сцякае,
Ды ўжо кружляе побач восень-донна…
…Мой Жнівень зазбіраецца дадому.
Амаль паўсотні год мы з ім знаёмы!
Зямля Беларусі!
Бары і дубровы.
Жытнёвае поле,
Шаўковы мурог.
У промнях рабіны
Заход вечаровы,
Што клёкат буслоў —
Ручаёў пералівы,
І ў шумных прысадах
Стужкі дарог.
Сколькі гадоў мне зязюля скувала...
Колькі гадоў мне зязюля кувала,
Я іх пражыўшы бягом,
Зноўку сябе немаўлятам счуваю,
Ля першых матчыных слоў,
Зноўку я чую бацькоўскае: ,,Зюзя!… ,,
І ўкрываюсь радном,
Не, я цяпер халадоў не баюся -
Мне бы прысьніць стары дом,
Мне бы прысьніць далягляда зарніцы,
Па-над абшарам лясным,
Ніцма ўпасьці да роднай зямліцы -
І не жадаць ні аб чым.
-02.06.18.
Застаюцца песня і Радзіма.
Можа ўсё мінаць, але яны
Непадзельныя, не знікнуць з дымам
Восені, кахання ці вясны.
Толькі гэта будзе не часова,
Будзе вечна жыць, як і жыве
Светлае, на роднай мове слова,
Месячная сцежка на траве.
І няхай жыццё не вельмі песціць
Тых, каму Айчыны боль баліць,
Ёсць Радзіма — значыць, будзе песня.
Будзе песня — і Радзіме жыць!
На Беларусь вяртаецца Бог.
Беларусы ўспомнілі,
Што яны беларусы.
Трыпутнік аблудны
На раздарожжы пасох.
Бязвернікі ўжо не пнуцца ў Ісусы.
На Беларусь вяртаецца Бог.
Вера абражаная рунее.
За саломінку променя
Хапаецца лёх.
Наваселіцца
Ў душы знелюдзелай надзея.
Ступакамі кайнасці
Стоптваецца парог
Невідочнага незямнога палаца.
На Беларусь вяртаецца Бог,
Не спяшаючыся вяртацца...
Варта ў крылы паверыць свае,
Трэба ў крылы свае паверыць,
А нам смеласці ўсё не стае,
Каб свой край на свой лёт перамераць.
Крылы нашы — для радасці, мар,
Крылы нашы — для працы і свята.
Крылы — лішнія, крылы — цяжар,
Калі ў іх не верыш зацята.
Крылы ціснуцца пудка к спіне —
I адкуль сарамлівасць такая?
Хто, як ветразі, іх развіне?
А Радзіма чакае, чакае...
Каб пад намі зямля паплыла,
Каб вятры захадзілі над намі, —
Трэба верыць у сілу крыла
I абняць Беларусь крыламі!