Хай будзе добра ў Новым Годзе!
Дабро хай будзе у прыплодзе.
Раслі каб грошы у гародзе.
І жыць з усімі ў шчырай згодзе!!!
Зямля з блакiтнымi вачамi -
Раздолле рэчак i лугоў!
Тут называюць Васiлькамi
На Беларусi хлапчукоў,
Звiняць крынiцы, як цымбалы,
Сцяжынкi свецяць у лясах.
Палі, узгоркi, перавалы -
Прасторны шлях, далёкi шлях!
Краiна славы партызанскай,
Краіна міру i даброт!
Ты - наша гордасць,
Наша казка,
Як сонца, шчодры твой народ.
Твае сыны,
Твае унукі,
Мы любiм гул тваiх бароў.
І рэкi цягнуцца, як рукi,
Да цёплых, верных рук сяброў.
Куда ляціш, ты Беларусь,
Птаха шызакрылая,
Да мясьцін, да гнёзд сваіх
Ці вярнешся з вырая?
Бо ўжо красаюць трут
Каля стрэх за хатамі,
Бо ўжо вядуць ланцуг
На вайну міжбратняю
І патураць ім вятры
Хмарай гайдамачаю,
Як суцішыць, спыніць іх? –
Бо сьлязьмі аплачамся…
-02.10.20.
Спачатку было слова
У цемры без агню.
Нахмурыўшыся знова,
Бог слухаў цiшыню.
Не чутны адгалоскi
I добрым не мiргне.
Стагоддзямi на кроснах
Час птушкай прамiне.
Хто голас твой пачуе
I сэрца адчынiць -
„Хвала” i „Аллiлуйя”,
Так слову тваймужыць.
Ды мова не патрэбна,
Зямлёю правiць змрок.
Як не патрэбны Вера,
Пачуццi, памяць, зрок...
Сяргей Брандт, 05.09.2013
Там штось шапоча пасівелая рака,
вісяць, бы яблыкі, на дрэве неба зоркі,
там выглядае лодка рыбака
чаўном Харона. І ляжаць пагоркі,
нібы вярблюды у пустыні; вецер там
містычнай цішынёй зачараваны,
бы немаўлятка, спіць. З нябёс бальзам
спакою льецца. Дзіўны час нірваны...
О, край родны, край прыгожы!..
О, край родны, край прыгожы!
Мілы кут маіх дзядоў!
Што мілей у свеце божым
Гэтых светлых берагоў,
Дае бруяцца срэбрам рэчкі,
Дзе бары-лясы гудуць,
Дзе мядамі пахнуць грэчкі,
Нівы гутаркі вядуць;
Гэтых гмахаў безгранічных
Балатоў тваіх, азёр,
Дзе пад гоман хваль крынічных
Думкі думае прастор;
Дзе увосень плачуць лозы,
Дзе вясной лугі цвітуць,
Дзе шляхом старым бярозы
Адзначаюць гожа пуць?
урывак з паэмы "Сымон-музыка"
Заснула поле, дрэмле зерне.
Блукае дзесьці белы сон,
На ноч асенні дзень паверне,
Узяўшы сонца ў палон.
Сявенька з жытам залаціцца.
Імчыць за доляй час наўскач.
Каб ніве жытам узрадзіцца,
Стаіць на покуці багач.
У жыце свечка, нібы сонца.
Варожыць побач жытні дух.
Над багачом, як абаронца,
Змыкае ён сакральны круг.
У шчасце верыцца, у долю,
У вечнасць жыта, у дабро,
У светлы ранак, нашу волю,
У зноў багатае жніво.
і вогнішча сквапнае з’ела той дом
гаспадары адышлі па сцяжыне адчаю
памятаюць дрэвы плач немаўляці
барвовы вечар пахаваў галасы птушак
бела-блакітны анёл схіліў галаву над магілай
з чэрава ночы выходзяць маўклівыя цені забітых
месяц уручае ім свой бледна-жоўты ліхтар
вочы травы бачаць іклы здранцвелага звера
Слаўлю я свой край любімы,
Незгасальную зару.
Як ты сэрцу майму міла,
Дарагая Беларусь!
Залацістыя прасторы,
Незлічона ясных зор,
Рэкі ціхія, азёры,
Галасісты шумны бор!
Ты нас ласкай атуліла,
I я ў шчасці гавару:
Як ты сэрцу майму міла,
Дарагая Беларусь!
Не магло мне і прысніцца,
Як ты, родная, ўзрасла.
Паглядзі, твая сталіца,
Быццам казка, расцвіла.
Наша радасць, наша сіла,
Дзе для ўдзякі слоў збяру?
Як ты сэрцу майму міла,
Дарагая Беларусь!
Недапалілі бюлетэні,
Недапалілі
Але, што ў поўдзень знікнуць цені,
Не улічылі
Недалічылі вы наступствы
Сваіх мярзотных
Ўчынкаў. А трываць разпусты
Няма ахвотных
Прыйшла пара, і захісталісь
Пад вамі крэслы
І вы усе так замяталісь
Так вас затрэсла
Бо адказаць усім прыйдзецца
За вашы дзеі
Няма кудя цяпер падзецца
Няма надзеі
На тое, што схаваўшы кроў,
Вы тут панамі
Бізун паднімеце ізноў
Над усімі намі
15.08.2020 г.
Мантклэр
Я – маленькая кропля з крыніцаў святых,
Што ваду жыватворчую маюць,
І зярнятка з мільёнаў зярняткаў жывых,
Што багацце Радзімы складаюць.
І, напэўна я тут не зраблю адкрыцця,
Я – звяно неўміручага роду,
Што на ніве бясконцага поля жыцця
Беларускім завецца народам.
З праўдай Божаю ставіцца Вера мая
Да людзей. Без хлусні і прымусу –
Гонар маю лічыцца часцінкаю я
Асвячонай зямлі беларусаў!
Distributed by themes4free.ru. Part of the vershy.ru project.
