Радзімы вецер!
Ён з усіх вятроў
Мне як натхненне,
Як шчаслівы подых.
Ёсць доўгі шлях,
Дзе мы,
Як параходы,
Вяртаемся
Да родных берагоў.
Ўдалечыні
Прыйшлося столькі жыць
I слаць сябрам
Паклоны у канверце...
Ёсць міг такі,
Калі не страх памерці,
А страх —
Цябе сабой не засланіць.
Эх Святы вечар!
Гоман, жарты, льюцца з хаты.
Бог нарадзіўся! Свята свят Каляды!
Усе даравалі ўсім, няма згрызот ўсе рады.
На Беларусі, процьму страў гатуюць на Каляды
Куцця, каўбасы, квас, блінцы, і гусь з пячы.
Хай ад прысмакаў ломяцца сталы.
Бяда няхай заўседы абміне.
Здароўя,і імпэту! Хай шчасце не міне!
Вусы каб моклі, ў піве, і віне!
Хай будзе добра ўсим, яму, табе, і мне!!!
Калі я ў дзяцінстве
Прастудай хварэў,
Як мядзведзяня,
Мёд я лыжкамі еў.
Такога на свеце
Не знойдзеш нідзе, –
З радзімы лугоў
Мёд за ўсе саладзей.
Тут мара аб мёдзе
Жужжэць пачала,
Што людзям прыносіць
Каханне-пчала.
Як быццам зусім
Няма горычы ў ім...
Салодка мне ўспомніць
Праз столькі лет-зім...
У родным куточку
І сёння яшчэ
Мне час, быццам мёд,
Залацісты
Цячэ.
Духмяным,
Надыхацца ім
Не магу...
Ўспаміны дзяцінства
Ў душы берагу.
Твайго цяпла, твайго святла, і хлеба,
I шчырасці на кожнага стае.
Шчаслівы я, што пад высокім небам
Пралеглі сцежкі першыя мае,
Што ты люляла і складала казкі,
Што за руку ў дарогу павяла,
Што дабрату, і клопаты, і ласку,
I шчодрасць, і суровасць нам дала.
Ты гадавала, ты давала сілу,
Ад гора берагла сваіх сыноў,
А ў дні вайны над кожнаю магілай
Схілялася, але вяла ізноў
Праз гора, праз пажары і пакуты
Вяла ў суровы, справядлівы бой.
Краіна туманаў! Твае краявіды...
Краіна туманаў! Твае краявіды
Кранаюць мне сэрца шчымлівай тугой.
Ты трапіла ў нерат няўмольнай планіды,
Што ў бездань нябыту вядзе за сабой.
Твой крыж – памяркоўнасць. Ты надта рахмана
Суседзям раздорвала скарбы свае.
І ззяе ў душы незагойная рана:
Чаму ж сілы волі табе не стае?..
1
Пакланюся радзімаму краю,
Любым сэрцу, лясам і дубровам -
Той зямельцы, што ўсіх нас яднае
Беларускаю зычнаю мовай...
2
Пакланюся гасцінцам і сцежкам,
Роднай хаце, бацькам пакланюся -
Прыгажуні, з лагоднай усмешкай,
Што завецца Маёй Беларуссю…
Мінск. 28.10.2014г.
Сэрца, зямля мая, ніва ўраджайная...
Сэрца, зямля мая, ніва ўраджайная,
Збожжа палеткі, істужкі дарог,
Неба цвітучае, радасць вянчальная,
Скарбам схаваная ў буйных лясох.
Войнамі спалена, недругам знішчана,
Рукі заломіш, праводзіш «гасцей»
І зноў уздымаешся над папялішчамі –
Й далей загон твой на славу цвіце.
Вечна пакутная, вечна гаротная,
Сцятая – зноў адрастаеш з камля,
Вечна жывучая і несмяротная
Ты, беларуская наша Зямля!
Колькі па свеце схадзілі,
Ператапталі бяды,
Толькі дыханне Радзімы
Кліча здалёку заўжды.
Лепшая ж песня ці спета?
Ў красках гарыць сенажаць.
Вось і чырвонае лета —
Будзем яго святкаваць!
Вось яны: пушча і поле
Ў грозных паданнях сівых.
Тут не гублялі ніколі
Коннікі коней сваіх.
Край мой, загадкава-сіні,
Сіняя стынь на траве...
...Яснымі вочкамі сына
Ў свет аблачынка плыве.
Жыццё падарыла нам дзіва:
Як ветрыку лёгкі павеў,
Аднойчы пачуеш — “Радзіма”,
Пасля зразумееш — навек.
I будуць дарогі вяртацца
У той незабыты куток,
Дзе ў квецені белых акацый
Жыцця твайго чысты выток.
Дзе змалку да болю знаёмы
I дрэвы, і твары людзей,
I роўнага болей якому
Ніколі не знойдзеш нідзе.
Варта ў крылы паверыць свае,
Трэба ў крылы свае паверыць,
А нам смеласці ўсё не стае,
Каб свой край на свой лёт перамераць.
Крылы нашы — для радасці, мар,
Крылы нашы — для працы і свята.
Крылы — лішнія, крылы — цяжар,
Калі ў іх не верыш зацята.
Крылы ціснуцца пудка к спіне —
I адкуль сарамлівасць такая?
Хто, як ветразі, іх развіне?
А Радзіма чакае, чакае...
Каб пад намі зямля паплыла,
Каб вятры захадзілі над намі, —
Трэба верыць у сілу крыла
I абняць Беларусь крыламі!
Толькі птушкі могуць так любіць...
Толькі птушкі могуць так любіць
Неба сінь, вясны прастор бязмежны.
Толькі ім, свабодным і бязгрэшным,
Так салодка і прывольна жыць.
Славіць дзень, зямлю і родны край
I спяваць натхнёна на ўсе грудзі.
Ну, а маладымі паміраць
За Айчыну могуць толькі людзі.
Distributed by themes4free.ru. Part of the vershy.ru project.
