На Беларусь вяртаецца Бог.
Беларусы ўспомнілі,
Што яны беларусы.
Трыпутнік аблудны
На раздарожжы пасох.
Бязвернікі ўжо не пнуцца ў Ісусы.
На Беларусь вяртаецца Бог.
Вера абражаная рунее.
За саломінку променя
Хапаецца лёх.
Наваселіцца
Ў душы знелюдзелай надзея.
Ступакамі кайнасці
Стоптваецца парог
Невідочнага незямнога палаца.
На Беларусь вяртаецца Бог,
Не спяшаючыся вяртацца...
Колькі б не было год за плячыма
Колькі б не было год за плячыма,
Колькі б я не блукала ў цішы,
Беларусь, мая маці, Радзіма,
Застаецца заўсёды ў душы.
Бо ніколь тут не было суму,
Лес і поле - мне брат і сястра,
Лёгка думалась цяжкая дума,
летам сідзячы каля кастра.
Дык няхай гэты край расцвітае!
Дык няхай кажны будзе любіць!
Бо зямелечка гэта святая
Век ад вуку павінная быць!
За полем, за пожнямi,борам
Сiнеюць абшары азераў.
Так хочацца iм пакланiцца
Сцюдзенай вадзiцы напiцца.
У iх акунуцца i ў раннi,
Змыць горкiя слезы кахання,
А вечарам глянуць на зоры,
Што плешчуцца ў гладзi азераў.
Вякамi было так, напэўна,
Што зорам патрэбна выснова
Паслухаць, як хвалi напеўна
Вядуць мiж сабой перамовы.
За полем, за пожнямi , борам
Красуюць , сiнеюць азеры,
Пяшчотаю сэрца кранаюць,
Бо у iх прыгажосць майго краю.
Мая сьляза.
Няма жальбы з нязваннае сьлязы,
Няма жуды, калі ідуць гады,
Маё нязбыўнае! Ты спраўдзілась тады,
Калі я быў пяшчотны, малады.
Мая сьляза - крышталь той нечаканы,
Які ў душы так непрыкметна рос,
Яго да палыноў на магілках курганных,
Я ад калыскі матчынай прынёс,
Да гэтых загародак, палісадаў,
Да дамовінаў роду маяго,
Да курганоў-капцоў утаймаваных,
Чарамі разбегшыхся вякоў.
-18.05.16.
Адпусціце. Дазвольце ж узняцца вышэй
Душам родных і блізкіх. Не плачце.
І ад гэтага будзе лягчэй, ні цяжэй.
Толькі сумна іх роднае хаце.
Я не ведаю, як падтрымаць родны кут.
Як Зямлю не зсамоціць пры дзецях.
Вось бы сілы хапіла якому радку,
Каб пазбегнула нас ліхалецце.
Памаліцца, каб душы ўзняліся вышэй
І маліліся там, каля Бога,
За ўсіх нас. І тады нам не будзе цяжэй,
Калі нас ужо, нават, не многа.
Трэба дома бывац часть
Сяду я ля незабудкі.
Яна ціхенька спытае:
— Гэты мілы нам куточак
будзеш помніць, абяцаеш?
— Не забуду, незабудка,
я зялёны лес за полем,
лёгкі ветрык, што ціхутка
павявае на прыволлі.
Не забуду, незабудка,
я блакіт тваіх пялёсткаў,
нібы вочы Беларусі,
як нябёсы над гаёчкам.
Не забуду, незабудка,
патаемны шолах лісця,
азярцо, нібыта люстра
тут пакінутае кімсьці.
I пад вокнамі каліну
я заўсёды помніць буду.
Гэты край я не пакіну,
незабудка,
не забуду!
Дзяўчынка з вачыма крыніцы -
Чаруе, як верш, успамін,
Як подых радзімай зямліцы,
Адкуль я пачатак набыў.
З вачамі, нібыта аконцы,
І поглядам, быццам санет,
Зіркне - і даруе свет сонца,
А голасам - звон-благавест!
Дзяўчына з вачамі крыніцы,
І постаццю белых бяроз -
Надзей родны кут: прытуліцца,
І вызначыць спадчыны лёс.
Колькі па свеце схадзілі,
Ператапталі бяды,
Толькі дыханне Радзімы
Кліча здалёку заўжды.
Лепшая ж песня ці спета?
Ў красках гарыць сенажаць.
Вось і чырвонае лета —
Будзем яго святкаваць!
Вось яны: пушча і поле
Ў грозных паданнях сівых.
Тут не гублялі ніколі
Коннікі коней сваіх.
Край мой, загадкава-сіні,
Сіняя стынь на траве...
...Яснымі вочкамі сына
Ў свет аблачынка плыве.
О, край родны, край прыгожы!..
О, край родны, край прыгожы!
Мілы кут маіх дзядоў!
Што мілей у свеце божым
Гэтых светлых берагоў,
Дае бруяцца срэбрам рэчкі,
Дзе бары-лясы гудуць,
Дзе мядамі пахнуць грэчкі,
Нівы гутаркі вядуць;
Гэтых гмахаў безгранічных
Балатоў тваіх, азёр,
Дзе пад гоман хваль крынічных
Думкі думае прастор;
Дзе увосень плачуць лозы,
Дзе вясной лугі цвітуць,
Дзе шляхом старым бярозы
Адзначаюць гожа пуць?
урывак з паэмы "Сымон-музыка"
Былосць засумавала па радзіме,
Па той зямлі,
Што першаю была.
I плакала жніво слязьмі сухімі,
Хацеў пазычыць дзень
Журбе святла.
I незнаёма ўсё, і ўсё знаёма
I забыццю, і памяці было.
I прамянёў палючая салома
Спадала небасхілу на чало.
Каб чула ўдзячнасць незямныя крокі,
На момант мову адняло ў грамоў.
Цішэй плылі высокія аблокі.
I папрасілася душа дамоў...
Distributed by themes4free.ru. Part of the vershy.ru project.
