Над кабінетамі летаюць хмары,
заселі бязлікага гвалту пачвары,
не бачуць людзей, не чуюць людзей,
бо грошаў усеўладных салодзяць іх чары.
І мертвыя душы не свецяцца нават,
а ў жары грашовым блукаюць іх мары,
і хто і калі з іх астудзіцца ледам,
халоднай, пякучай кары?
http://www.stihi.ru/2015/06/16/7672
ШАНС
Адказу не даеш чаму
Маё упартае другое я?
Лічы, амаль дваццатую зіму
Не можам з месца зрушыцца ніяк.
Я стукаюся ў дзверы да сябе,
Каб доўжыць гутарку пра мову і пра сэнс,
Знявераны, пытаюся ў мальбе,
Ці маем шанс на шчасце, хоць працэнт?
Ці варта тое, што цяпер раблю,
Без водгукаў, падтрымкі і спагад?
Сябе не абмінуць, бо так люблю
Пах бэзу і язьміну, родны сад.
На Беларусь вяртаецца Бог.
Беларусы ўспомнілі,
Што яны беларусы.
Трыпутнік аблудны
На раздарожжы пасох.
Бязвернікі ўжо не пнуцца ў Ісусы.
На Беларусь вяртаецца Бог.
Вера абражаная рунее.
За саломінку променя
Хапаецца лёх.
Наваселіцца
Ў душы знелюдзелай надзея.
Ступакамі кайнасці
Стоптваецца парог
Невідочнага незямнога палаца.
На Беларусь вяртаецца Бог,
Не спяшаючыся вяртацца...
Каму патрэбны нашы хаты,
Лёс селянiна поўны слёз.
Трымае душы мацней кратаў
Сярод жнiва ў поўны рост.
Бягуць iз вёскi твае дзецi,
Губляюць мовы роднай густ.
Шукаючы, губляюць сэнс у свеце,
Саромяцца сказаць: “Я-беларус!”
I з кожнай восенню чырвонай
Пустуюць з выраем двары.
Сыны прабуюць жыць па-новай,
Далей ад плуга, вёскі і раллi.
Каму патрэбна гэта мова,
Хто яшчэ помнiць клёцак смак.
Яе ж усiм гУртам, паслядоўна,
Ператаўклi на горкi мак.
Сяргей Брандт, 19.10.2013
Бярозы лунаюць нібыта сцягі
У блакітна валошкавым небе,
Па сцежках лясных – да наступнай вясны
Збягаць ужо сонейку трэба
Халодны кастрычнік плыве ў лістапад,
Апошні яго паглынае –
Адвечны бясконцы вар’яцкі парад
Ніколі свой бег не сканчае
Глыбокая ноч… І цемра паўсюль…
Вялікае княства марозаў
І цёплая Нарач ужо Ісык-Куль,
І снегам укрыты бярозы
Так восень імкнецца збяжаць ад зімы,
Ці зможаш ад смерці схавацца і ты?
Адолеў свой крытычны ўзрост,
Бо зноў планіда спагадала.
Пашый кашулю навырост
Яшчэ адну, як колісь, мама!
Дыхну духмяным паркалём,
Маленства узгадаю слёзна.
Адплыў чаканы мой паром,
Крычаць паромшчыку ўжо позна.
І я пакрочу напрасткі
Цераз астатнія парогі,
А ўслед жыцця майго лісткі
На пыльныя ўпадуць дарогі.
Сидит на кресле
с позолотой,
усатый и плешивый
дед горбатый.
Лукашенко
Смотрит с верху вниз
на Беларусов,
и смеётся
над рабами.
Но рабами быть не долго
скоро слуги
станут знатью.
и Лукашенко
пожелеет что смеялся
над рабами.
Магічным апалам блішчыш ты
Сярод нарачанскай зямлі,
У люстэрка вадзіцы празрыстай
Глядзяцца лясы і палі.
Тут сонца купаецца зранку,
Палошчуцца ў хвалях вятры,
Світанак цалуе заранку,
Натольваюць смагу вяпры.
Цячэ мёдам лекавым водар
Па вуснах чароту і траў
І спіцца з такой асалодай,
Як быццам ніколі не спаў.
Апал - каштоўны камень.
© Copyrіght: Людмила Воронова Супрун, 2016
Свидетельство о публикации №116041004768
Як ручаі складаюць рэку,
Мы складаем Беларусь.
Вось чаму народам нашым
Я так моцна ганарусь.
Мы - адзіны, самабытны,
Непаўторнейшы народ,
Што працаваў на злотай ніве
І дзень і ноч. За годам год.
Па кропельцы мы ўсе збіралі
Дыяменты нашых слоў.
І захаваем назаўсёды
Іх для ўнукаў і сыноў.
Мы - адзіныя ў свеце.
Беларусь толькі адна.
Слаўся жа народ вялікі!
Слаўся ж наша старана!
Лётаюць, лётаюць нізкія птушкі,
Неба сьпявае
Белыя вершы ў халодныя вушкі,
Траўка чакае,
І над ракой сьцяг туману лунае.
Сьцюжа на дрэвах і сьнегу вяснушкі,
Ружа ўмірае.
Туліць паэт галаву да падушкі,
Птушка ўзьлятае.
І пад зямлёю вясна засынае.