Вершы пра Беларусь

Санет

Паміж пяскоў Егіпецкай зямлі,
Над хвалямі сінеючага Ніла,
Ўжо колькі тысяч год стаіць магіла:
Ў гаршку насення жменю там знайшлі.

Хоць зернейкі засохшымі былі,
Ўсё ж такі жыццёвая іх сіла
Збудзілася і буйна ўскаласіла
Парой вясновай збожжа на раллі.

Вось сімвал твой, забыты краю родны!
Зварушаны нарэшце дух народны,
Я верую, бясплодна не засьне,
А ўперад рынецца, маўляў, крыніца,
Каторая магутна, гучна мкне,
Здалеўшы з глебы на прастор прабіцца.

Беларусь

Як ручаі складаюць рэку,
Мы складаем Беларусь.
Вось чаму народам нашым
Я так моцна ганарусь.

Мы - адзіны, самабытны,
Непаўторнейшы народ,
Што працаваў на злотай ніве
І дзень і ноч. За годам год.

Па кропельцы мы ўсе збіралі
Дыяменты нашых слоў.
І захаваем назаўсёды
Іх для ўнукаў і сыноў.

Мы - адзіныя ў свеце.
Беларусь толькі адна.
Слаўся жа народ вялікі!
Слаўся ж наша старана!

Дзяўчынка-усмешка

Усмешка ад сонца, а вочы ад кветак…
І шмат есць дзяўчынак, а мне ж толькі гэта,
Падобна на шчасце, на ветрык з палёў…
Які дзме так легка мне з родных краёў…
Чароўная песня ільецца здалеку..
Калі яна йдзе.. яе чуешь па крокам…
Спявае, гукае сяброўку-зязюлю…
Ці знойдзешь ты дзе прыгажуню такую?!
Бярозку абдыме.. глядзіць на Дняпро...
Табе падаруе усмешку-цяпло…
Куды ж мяне гоніць чужыны сцяжынка,
А гэта ў сэрцы … усмешка-дзяўчынка…

А я - беларуска! И тым ганаруся!

А я - беларуска!
І тым ганаруся!
Славянка? Этруска?
Я з Белае Русі…
Ліцвінка ці балтка?
Карэнні ў глебе.
Зямля - наша матка,
а сіла - у хлебе…
Яе называлі
па-рознаму ў свеце.
Тапталі, знішчалі
ў часы ліхалецця,
але, яна тут,
разам з намі, жывая!
І гэта - галоўнае!
Усіх нас аднае!
Пакуль яна ёсць,
Наша любая маці,
і нас беларусамі
змогуць назваці…
Мінск.29.09.2015г.
Людміла Воранава Супрун

Бацька Неман

Твае вякі, мае гады.
Я з боку тваяго, мурашка.
Твой Веліч, і мае заўжды.
І параўнаць даволі цяжка.
Твая зямля, мая зямля.
Ты яе частка, я каменьчык.
З табой, заўседы немаўля.
Ты вечны Зніч, а я агеньчык.

О, край родны, край прыгожы!..

О, край родны, край прыгожы!
Мілы кут маіх дзядоў!
Што мілей у свеце божым
Гэтых светлых берагоў,
Дае бруяцца срэбрам рэчкі,
Дзе бары-лясы гудуць,
Дзе мядамі пахнуць грэчкі,
Нівы гутаркі вядуць;
Гэтых гмахаў безгранічных
Балатоў тваіх, азёр,
Дзе пад гоман хваль крынічных
Думкі думае прастор;
Дзе увосень плачуць лозы,
Дзе вясной лугі цвітуць,
Дзе шляхом старым бярозы
Адзначаюць гожа пуць?

урывак з паэмы "Сымон-музыка"

Мае слёзы

Я забываў цябе, мая Айчына,
Ў часы дажджоў, часы нямог.
Я не чытаў цябе, Францыск Скарына…
І Багдановічаў “Вянок”.

Мой родны кут, я так цябе цураўся!
Я хворым быў… Цяпер я іншым стаў.
І плачу, бо ніколі не змагаўся
Я супраць супастатаў зграй…

Але і ты, і ты, мая Краіна,
Ці сапраўды ты дбала пра мяне?
Ці ты мяне любіла, свайго сына?
Не. І яшчэ раз не…

Я прабачаў цябе, мая Айчына,
За здраду з ворагам маім…
Цяпер і ты свайго старога сына
Прабач за ўсё… І моўчкі пастаім.

Грушка

У.Караткевічу

Грушка – абпалена громам.
Як тая – па-над Дняпром шырокім
З Караткевічавых
“Каласоў пад сярпом тваім”:
Быццам ягонае сэрца,
Поўнае болю й трывогі
За нявесту сваю –
Беларусь

Крэўнасьць.

Крэўнасьць.

А мне бы бегчы, бегчы, бегчы
Да тых мурогаў, да лясоў,
Да сваіх родных, да стрыечных,
Да незабыўных галасоў,

Што ад народзінаў наданы,
Што ў доўгіх ростанях жывуць,
Якіх Вялікасьцю клікаю
І крэўнай еднасьцю нясу

І каб з душы не пазбыць у стэпах
Таго ні кропелькі адной -
Бягу, бягу, бо ўдосталь зьведаў
Я прагу крэўнасьці маёй.
-16.09.17.

Ісці

*ІСЦІ*
Можна спаці ўсе жыццё
ці быць у ва сне рэшту,
але нельга кідаці у сон на гады!

Можна хадзіць жыццё не той дарогай
ці блукаць у цемры ў пошуках сваёй,
Але нельга падмяніць народу шлях!

Можна будаваць гарады
ці ваяваць з каменнай глыбай,
Калі можна падняці з зямлі, што было!

І па нашых дарогах будуць ісці ў святло
Вялізных заляў, ці танчыць
ля вогнішчаў з Багамі!

Беларусь — ты мой сон велікодны

Беларусь — ты мой сон велікодны,
Сон, што сніцца анёлам вясной.
Зрок і слых мой табою галодны,
Дух жыве мой табою адной.

Гэта ведае неба ды Мама
Без цябе не бывае мяне.
I душа жыць не можа без храма,
Цяжка ёй у чужой старане.

Адусюль да цябе я імкнуся
Быць у шчасці з табой і ў бядзе.
Чысцінёю тваёй прычашчуся,
Сорам твой на мяне хай падзе.