ШАНС
Адказу не даеш чаму
Маё упартае другое я?
Лічы, амаль дваццатую зіму
Не можам з месца зрушыцца ніяк.
Я стукаюся ў дзверы да сябе,
Каб доўжыць гутарку пра мову і пра сэнс,
Знявераны, пытаюся ў мальбе,
Ці маем шанс на шчасце, хоць працэнт?
Ці варта тое, што цяпер раблю,
Без водгукаў, падтрымкі і спагад?
Сябе не абмінуць, бо так люблю
Пах бэзу і язьміну, родны сад.
Я забываў цябе, мая Айчына,
Ў часы дажджоў, часы нямог.
Я не чытаў цябе, Францыск Скарына…
І Багдановічаў “Вянок”.
Мой родны кут, я так цябе цураўся!
Я хворым быў… Цяпер я іншым стаў.
І плачу, бо ніколі не змагаўся
Я супраць супастатаў зграй…
Але і ты, і ты, мая Краіна,
Ці сапраўды ты дбала пра мяне?
Ці ты мяне любіла, свайго сына?
Не. І яшчэ раз не…
Я прабачаў цябе, мая Айчына,
За здраду з ворагам маім…
Цяпер і ты свайго старога сына
Прабач за ўсё… І моўчкі пастаім.
Як дзіуны край прыгож для гэтай красаты,
Ты адчуваешь тут сябе як дома,
Пабуць ты на імгненне у цішыні,
А то не чуу тут зовау ты прыроды,
Не чуу, дажджу які бывае цеплым ці халодным,
Не чуу, ты шэлест лісцеу, гукау птушак,
Не чуу, не бачыу гоману крыніцы,
Не забывай ніколі цішыні,
Бо іменна яна дае нам думкі.
Ягор
Слаўлю я свой край любімы,
Незгасальную зару.
Як ты сэрцу майму міла,
Дарагая Беларусь!
Залацістыя прасторы,
Незлічона ясных зор,
Рэкі ціхія, азёры,
Галасісты шумны бор!
Ты нас ласкай атуліла,
I я ў шчасці гавару:
Як ты сэрцу майму міла,
Дарагая Беларусь!
Не магло мне і прысніцца,
Як ты, родная, ўзрасла.
Паглядзі, твая сталіца,
Быццам казка, расцвіла.
Наша радасць, наша сіла,
Дзе для ўдзякі слоў збяру?
Як ты сэрцу майму міла,
Дарагая Беларусь!
На Беларусь вяртаецца Бог.
Беларусы ўспомнілі,
Што яны беларусы.
Трыпутнік аблудны
На раздарожжы пасох.
Бязвернікі ўжо не пнуцца ў Ісусы.
На Беларусь вяртаецца Бог.
Вера абражаная рунее.
За саломінку променя
Хапаецца лёх.
Наваселіцца
Ў душы знелюдзелай надзея.
Ступакамі кайнасці
Стоптваецца парог
Невідочнага незямнога палаца.
На Беларусь вяртаецца Бог,
Не спяшаючыся вяртацца...
Зямля Беларусі!
Бары і дубровы.
Жытнёвае поле,
Шаўковы мурог.
У промнях рабіны
Заход вечаровы,
Што клёкат буслоў —
Ручаёў пералівы,
І ў шумных прысадах
Стужкі дарог.
Адолеў свой крытычны ўзрост,
Бо зноў планіда спагадала.
Пашый кашулю навырост
Яшчэ адну, як колісь, мама!
Дыхну духмяным паркалём,
Маленства узгадаю слёзна.
Адплыў чаканы мой паром,
Крычаць паромшчыку ўжо позна.
І я пакрочу напрасткі
Цераз астатнія парогі,
А ўслед жыцця майго лісткі
На пыльныя ўпадуць дарогі.
Там залаты пятляе месяц
I зоркі праменчыкам звіняць.
Ах, да і пачынаецца мара лета
Сагрэць, абхапіць, абняць…
Зямля – ядро,
выпушчанае кімсьці з гіганцкай катапульты…
Куды ляціць
і дзе ўпадзе яно,
не ведае дакладна аніхто,
й ніхто не ведае,
што там чакае нас:
змрок хцівы ці нязгаснае святло.
Яно ляціць імкліва праз стагоддзі
й праз россып зор сівых,
відаць, на дно
Сусвету…
Айчына.
Іх мноства розных ёсьць айчын,
Ім сьпевы розныя сьпяваюць,
Вялікі сьвет кажа: ,,Маўчы,
Тваю, ва мне, ці кожны знае?,,
І я маўчу, маўчу, маўчу,
Яе - у жмені засланяю,
Кругляк гранітный прад ваччу,
Акрайцам той Айчыны маю.
18.03.17.
Мой выток i мой апошнi вырай,
прыпяцкiя неруш-берагi,
дайце сiлы быць да донца шчырым
у краiне восеньскай тугi;
дайце крылы, каб свiтанкам стылым
надзiвiцца барвамi зямлi.
Вераю жыццё не абдзялiла –
вернасцю сяброўскай надзялi;
самым чыстым i галоўным словам
адгукнiся ў стомленай душы,
у бядзе нязнанай, страшнай, новай
мне перамагчы дапамажы, –
каб глядзець сумленнымi вачыма
ў дзень наступны.
У iмя Айца...
Дай, Айчына, мне адну магчымасць –
быць з табою побач.
Да канца.