Вочы твае галубыя
Цi то блакiтныя
Як жа яны мне любыя
Кветкi расквiтлыя
Вочы твае блакiтныя
Вуса пшанiчныя
Хоць галава макiтраю
Вусна сунiчныя
Ты, мой браточак родненькi
Сябе паважай, бо ёсць за што
Ты, мой кляночак тоненькi
Будзеш магутным гадоў у сто
Плечы твае магутныя
Што б нi здарылась – вытрымаюць
Доля твая пакутная
Калi ж яна выпрамiцца
Веру ў цябе, браточак мой
Веру ў цябе, народ увесь
У праўдзе тваёй, святой, прастой
Нешта вялiкае пэўна ёсць
Ніколі картаю нябітай
Не звабяць Лондан і Парыж.
Мне дома ўладнаю планідай
Наканавана несці крыж.
Ішоў заўсёды напрасткі,
Ва ўсякі не ўступаў хаўрус,
Бо я няўрымслівы такі,
Бо я па роду – беларус!
І, што вы мне тут не кажыце,
Паміж азёр мая мяжа,
І, покуль ёсць валошкі ў жыце,
Не кіну я свайго крыжа.
Красуе наш поселак – акінь вокам!
У далечыню шляхі яго адкрыты!
І быццам я лячу сярод аблокаў,
Ці шляхам тым іду, у вяках адбітых…
Такое хараство ў ім пануе!
І будзе так, як некалі, спрадвеку!
І гэта мара і табе, і мне пасуе…
А што яшчэ патрэбна чалавеку!..
І там, высока, у нябеснае сінечы,
Нас гэта думка і клапоціць, і яднае:
Каб захаваць у нас гонар чалавечы,
Які паселак наш і меў, і мае!
Паміж пяскоў Егіпецкай зямлі,
Над хвалямі сінеючага Ніла,
Ўжо колькі тысяч год стаіць магіла:
Ў гаршку насення жменю там знайшлі.
Хоць зернейкі засохшымі былі,
Ўсё ж такі жыццёвая іх сіла
Збудзілася і буйна ўскаласіла
Парой вясновай збожжа на раллі.
Вось сімвал твой, забыты краю родны!
Зварушаны нарэшце дух народны,
Я верую, бясплодна не засьне,
А ўперад рынецца, маўляў, крыніца,
Каторая магутна, гучна мкне,
Здалеўшы з глебы на прастор прабіцца.
Сэрца, зямля мая, ніва ўраджайная...
Сэрца, зямля мая, ніва ўраджайная,
Збожжа палеткі, істужкі дарог,
Неба цвітучае, радасць вянчальная,
Скарбам схаваная ў буйных лясох.
Войнамі спалена, недругам знішчана,
Рукі заломіш, праводзіш «гасцей»
І зноў уздымаешся над папялішчамі –
Й далей загон твой на славу цвіце.
Вечна пакутная, вечна гаротная,
Сцятая – зноў адрастаеш з камля,
Вечна жывучая і несмяротная
Ты, беларуская наша Зямля!
Даўно ўжо целам я хварэю,
І хвор душой, —
І толькі на цябе надзея,
Край родны мой!
У родным краю ёсць крыніца
Жывой вады.
Там толькі я змагу пазбыцца
Сваей нуды.
Калі-ж у ім умру — загіну, —
Не жалюсь я!
Ня будзеш цяжкая ты сыну
Свайму, земля.
Там хоць у гліне, хоць у брудзе,
Там пад зямлёй,
Найдуць мае слабые грудзі
Сабе спакой.
Ты навучы мяне маліцца
За Беларусь, за мілы край.
Каб мне было дзе прытуліцца
Ляці, мальба, за небакрай.
Каб не ўміралі нашы дзеці
Ад Чорнай Былі,ад віна,
Каб Бог не кінуў, а прыкмеціў;
"Дык вось, - маўляў сабе,-яна..."
Каб асвяціў ён людзям сонцам
Шляхі ў гады і ў вякі.
Я так люблю яе бясконца
І сцежкі ўсе, і бальшакі.
Мой родны кут,
Як ты мне мілы….
Наш старажытны, родны край
Ў твае лясы, абшары, рэкі
Я закаханы назаўжды
Ў мястэчкі, што стаяць спрадвеку
Ў народ, які шмат перажыў
Гора і шчасце ты пабачыў
Але нічога не забыў
І памяць ты сваю не страціў
Цячэ бясконцае жыццё
І ты імклівы, вечны Нёман
Нашым нашчадкам данясі
Наш сум, каханне, годнасць, гонар
Я ўсхваляю родны край
Твае лясы, мястэчкі, рэкі
І працавіты наш народ
Які жыць будзе тут навекі ліпень 2013, Стоўбцы – Нёман
Радзімы вецер!
Ён з усіх вятроў
Мне як натхненне,
Як шчаслівы подых.
Ёсць доўгі шлях,
Дзе мы,
Як параходы,
Вяртаемся
Да родных берагоў.
Ўдалечыні
Прыйшлося столькі жыць
I слаць сябрам
Паклоны у канверце...
Ёсць міг такі,
Калі не страх памерці,
А страх —
Цябе сабой не засланіць.
На Беларусь вяртаецца Бог.
Беларусы ўспомнілі,
Што яны беларусы.
Трыпутнік аблудны
На раздарожжы пасох.
Бязвернікі ўжо не пнуцца ў Ісусы.
На Беларусь вяртаецца Бог.
Вера абражаная рунее.
За саломінку променя
Хапаецца лёх.
Наваселіцца
Ў душы знелюдзелай надзея.
Ступакамі кайнасці
Стоптваецца парог
Невідочнага незямнога палаца.
На Беларусь вяртаецца Бог,
Не спяшаючыся вяртацца...
Былосць засумавала па радзіме,
Па той зямлі,
Што першаю была.
I плакала жніво слязьмі сухімі,
Хацеў пазычыць дзень
Журбе святла.
I незнаёма ўсё, і ўсё знаёма
I забыццю, і памяці было.
I прамянёў палючая салома
Спадала небасхілу на чало.
Каб чула ўдзячнасць незямныя крокі,
На момант мову адняло ў грамоў.
Цішэй плылі высокія аблокі.
I папрасілася душа дамоў...
Distributed by themes4free.ru. Part of the vershy.ru project.
