Вершы пра Беларусь

Пачвары

Над кабінетамі летаюць хмары,
заселі бязлікага гвалту пачвары,
не бачуць людзей, не чуюць людзей,
бо грошаў усеўладных салодзяць іх чары.
І мертвыя душы не свецяцца нават,
а ў жары грашовым блукаюць іх мары,
і хто і калі з іх астудзіцца ледам,
халоднай, пякучай кары?

http://www.stihi.ru/2015/06/16/7672

Вяртаецца...

На Беларусь вяртаецца Бог.
Беларусы ўспомнілі,
Што яны беларусы.
Трыпутнік аблудны
На раздарожжы пасох.
Бязвернікі ўжо не пнуцца ў Ісусы.

На Беларусь вяртаецца Бог.
Вера абражаная рунее.
За саломінку променя
Хапаецца лёх.
Наваселіцца
Ў душы знелюдзелай надзея.

Ступакамі кайнасці
Стоптваецца парог
Невідочнага незямнога палаца.
На Беларусь вяртаецца Бог,
Не спяшаючыся вяртацца...

Навошта браты такія...

Навошта браты такія,
Што гледзячы коса ў спіну,
Гнуць краіну да нізу
І коней трымаюць за грыву?
Не зганьбіць народ беларускі,
Мы – ваяры за волю!
А хто калі перашкодзіць–
Пазнае ліхую Пагоню!

Многа слаўненькіх куточкаў...

Многа слаўненькіх куточкаў
Ёсць у нашым краі,
Дзе пад гоман ручаёчкаў,
Пад шум дрэў у гаі

Рой журботных дум пакінеш;
Дзе няма трывогі,
Дзе душою адпачынеш,
Змучаны з дарогі;

Дзе прыемны ветрык млее,
Збажыну калыша,
Дзе пакоем-згодай вее,
Дзе ўсё шчасцем дыша.

Я – часцінка маёй Беларусі

Я – маленькая кропля з крыніцаў святых,
Што ваду жыватворчую маюць,
І зярнятка з мільёнаў зярняткаў жывых,
Што багацце Радзімы складаюць.

І, напэўна я тут не зраблю адкрыцця,
Я – звяно неўміручага роду,
Што на ніве бясконцага поля жыцця
Беларускім завецца народам.

З праўдай Божаю ставіцца Вера мая
Да людзей. Без хлусні і прымусу –
Гонар маю лічыцца часцінкаю я
Асвячонай зямлі беларусаў!

Бацькаўшчыне

Радзімы вецер!
Ён з усіх вятроў
Мне як натхненне,
Як шчаслівы подых.
Ёсць доўгі шлях,
Дзе мы,
Як параходы,
Вяртаемся
Да родных берагоў.
Ўдалечыні
Прыйшлося столькі жыць
I слаць сябрам
Паклоны у канверце...
Ёсць міг такі,
Калі не страх памерці,
А страх —
Цябе сабой не засланіць.

Ружа вятроў

Ружа вятроў —
Некалючая ружа
Кружыць з вятрамі,
Пагрозліва кружыць,

Кружыць, як помста...
За што, за якое
Белую Русь ты,
He колючы, колеш?!

Як цябе вырваць,
Здрадлівы квеце,
Каб гэткіх руж
He было больш на свеце?!

Ружа вятроў!..
Сонца ў воблаках тужыць:
Горам чарнеюць
Сапраўдныя ружы!..

Талерантнасць.

Што было…
Што ёсць…
Што будзе…
Увесь Час – чаканне.
Прыйдзе снежань…
Пройдзе студзень…
Люты – для вясны спаткання…

Ну, паснежыць…
Ну, пастудзіць…
Памарозіць – люты…
А Вясна – ўсяроўны будзе !
І – разгоніць смутак…
*+*
17 лістапада 2014 г.
**(Час – Время; чаканне – ожидание;снежань – декабрь;
студзень – январь; люты – февраль; смутак – печаль).

Над краінай

Над краінай пануе вясна,
А у сэрцы людскім каханне.
Штосці страціла летась яна,
Як надзею на наша спатканне...

Зоркі

Зоркі ўсё неба краналі,
І жыта давала мякіну,
А беларус час ад часу
Шукаў ва ўсім гэтым краіну...

Мой народ

Вецер з сонцам люляе зямлю
Над бярозавым зграбным гаем.
Я краіну сваю люблю,
А дакладней - людзей кахаю!

Што працуюць ад года ў год,
Што за працу не просяць грошай,
Для якіх увесь суседскі народ
І за родны народ не горшы.

Хто заўсёды накорміць сям'ю,
І нямогламу дапаможа.
Хто не бачыць ўсё наадварот
Бачыць, так, як пабачыць можа.

Для яго родны сцяг як узор,
Мужнай смеласці, думкі і волі.
І каго пранясе скрозь напор
Моцны конь ліцвінскай пагоні.