Як ручаі складаюць рэку,
Мы складаем Беларусь.
Вось чаму народам нашым
Я так моцна ганарусь.
Мы - адзіны, самабытны,
Непаўторнейшы народ,
Што працаваў на злотай ніве
І дзень і ноч. За годам год.
Па кропельцы мы ўсе збіралі
Дыяменты нашых слоў.
І захаваем назаўсёды
Іх для ўнукаў і сыноў.
Мы - адзіныя ў свеце.
Беларусь толькі адна.
Слаўся жа народ вялікі!
Слаўся ж наша старана!
Дваццаць пятага сакавіка -
Годны дзень
Беларускай дзяржавы.
Веснаплынных вятроў талака
Пыл з кароны атрэсла іржавы.
Шматавалі нас досыць арлы
І з адной, і з дзвюма галавамі.
Мы не зь нейкай бязроднай імглы,
Нас вякі як сваіх
Гадавалі.
Мы - ратаі святла,
Крывічы,
Верхачы неўміруючай Пагоні.
Маладзік сакалом на плячы,
Гартны меч у цьвярдое далоні.
Лучыць нашыя мары рака
Бел-чырвона-белага сьцяга.
Дваццаць пятага сакавіка -
Наша сьвята,
Пароль
І прысяга!
БЕЛАРУСЬ МАЯ
Танцуюць на далоні
Сняжынкі.Не суняць.
Дамы, лясы і гоні
Пад белым пухам спяць.
З табой, мая Радзіма,
Я цешуся зімой.
І з першым промнем сонца
Люблю ўставаць вясной.
Беларусь мая, Беларусь мая!
Бела-сіняя! Бела-русая!
І пяшчотная, і свабодная …
Беларусь мая, бела-родная!
У другіх краінах госцяй
Мне давялося быць.
Душу хвалюе штосьці –
Дамоў хутчэй карціць.
З табой, мая Радзіма,
Мне плакаць і спяваць.
Пад зорак тваіх ззянне
Салодка засынаць.
«Тут Бог жыве», —
вы мне казалі.
I я паверыў,
мабыць, нездарма.
Тут Бог жыве.
Тут — наша зямля.
Не літасцю
Вяжа снапы вязьмо.
Не ласкай
Гнецца кашэль з лучыны.
Жаданае толькі адно ярмо —
Ярмо Айчыны...
КОНІ
Праз луг за вёскаю зялёны
Галопам рушаць цішыню-
Бягуць няцугляныя коні,
Каб небасхілу дасягнуць.
А ён усе чамусьці далей,
Ды коням гэтае няўцям:
Іх вабяць сонечныя далі,
Што расхінаюцца вачам.
Б’юць капытом траву жывую,
Іржуць,падняўшы галаву.
Яны штодня вось так вандруюць,-
Сваёй няволі путы рвуць.
Ніяк жа коням не уцяміць,
Што гарызонт-гэта падман,
Што за расхрыстаным прасцягам
Такіх лугоў,як тут,няма
Зоркі жне жнівень,
кідае ў пракосы -
зоркавы лівень
расквеціў нябёсы.
Шлях зор імгненны.
І хто яго знае,
колькі жаданняў
на іх загадаюць.
У гэты дзень
ніхто не прыйшоў,
Абрыдзела людзям -
ніхто не прыйшоў.
Сонца не свеціць,
істоты маўчаць.
Пан лагодна згадаў
усім ім трываць.
Пакажыце мне Айчыну,
Матчыну маю,
Прывядзіце з далячыні
Дней былых сям’ю,
Дней малечых і дзяціных,
Што наўсьлед ідуць
І каханую дзяўчыну,
І як сны ёй сьню,
Абудзіце гоман у сэрцы,
Родных галасы
І чаротаў ціхі шэпат,
І прывід лясны…
Пакажыце мне Айчыну,
Матчыну маю,
З немай цемрадзі Чужыны
Я ёй адгукнусь.
-13.05.18.
О, край родны, край прыгожы!..
О, край родны, край прыгожы!
Мілы кут маіх дзядоў!
Што мілей у свеце божым
Гэтых светлых берагоў,
Дае бруяцца срэбрам рэчкі,
Дзе бары-лясы гудуць,
Дзе мядамі пахнуць грэчкі,
Нівы гутаркі вядуць;
Гэтых гмахаў безгранічных
Балатоў тваіх, азёр,
Дзе пад гоман хваль крынічных
Думкі думае прастор;
Дзе увосень плачуць лозы,
Дзе вясной лугі цвітуць,
Дзе шляхом старым бярозы
Адзначаюць гожа пуць?
урывак з паэмы "Сымон-музыка"
Доўга цягнуцца штосьці,
дзень за днём, быццам гаць,
ў забалочаных снах…
Там, дзе скончыцца восень,
паспрабую чакаць –
можа прыйдзе Зіма…
І насыплюць сняжынкі
белы, пухлы сумёт –
зыдзе шэрасць і цьма…
Любай сэрцу жанчынай,
у мой родны Куток –
можа прыйдзе Зіма…
Прынясе з сабой Сонца,
і іскрысты настрой –
бо, ўжо моцы няма
бачыць хмарнасць бясконцую,
загубіўшую мроі.
Можа прыйдзе Зіма…
*+*
16 лістапада 2014 г