Зямля з блакiтнымi вачамi -
Раздолле рэчак i лугоў!
Тут называюць Васiлькамi
На Беларусi хлапчукоў,
Звiняць крынiцы, як цымбалы,
Сцяжынкi свецяць у лясах.
Палі, узгоркi, перавалы -
Прасторны шлях, далёкi шлях!
Краiна славы партызанскай,
Краіна міру i даброт!
Ты - наша гордасць,
Наша казка,
Як сонца, шчодры твой народ.
Твае сыны,
Твае унукі,
Мы любiм гул тваiх бароў.
І рэкi цягнуцца, як рукi,
Да цёплых, верных рук сяброў.
А мне ў мілай старане —
Бліжэй да сонца і прыроды...
Там дзень праявіцца ў акне
Густым малінавым усходам.
Дыхне сцюдзёна ад ракі
Травой і рыбнаю лускою,
I заблішчаць чарнавікі
Слязой ці першаю расою.
...Вясна. I заўтра быць сяўбе.
На сонцы сушацца сарочкі...
Ды ці не ад саміх сябе
Мы часта бегаем упрочкі?
Ўдыхаем цвет чужых палян,
Пакуль сваё не возьме проза,
Пакуль спаўзе, як і туман,
Адступіць шэранькая поза.
Даўно ўжо целам я хварэю,
І хвор душой, —
І толькі на цябе надзея,
Край родны мой!
У родным краю ёсць крыніца
Жывой вады.
Там толькі я змагу пазбыцца
Сваей нуды.
Калі-ж у ім умру — загіну, —
Не жалюсь я!
Ня будзеш цяжкая ты сыну
Свайму, земля.
Там хоць у гліне, хоць у брудзе,
Там пад зямлёй,
Найдуць мае слабые грудзі
Сабе спакой.
Заадно і й родну мовКу сь
Astafey на Яндэкс-фотках
Приглашает вас к Природе.
А то вы жэ вси голодны ль
Навыть пак на ридну мову й.
От мы пышэм, как придёца:
Сикись на кись, руско-польско,
Да и, в общым, разве можна
Так от портыты дэсь шось?
Если нос твий задироцца,
Рази ты разинеш рота, х?
Ну, кали, ха-ха, Вясёлка
Раптам вжарыть в зад гиройка.
Так шо апантаны хто вдруг
Да лицьвинскай токи мовы,
Так мы вдорым памидорак
Да памыж колодяз кволых.
Колькі можна ўжо сядзець
па норах,
Колькі можна ўжо глядзець
па дырах.
Падымайцеся ж з кален
беларусы,
Уздыміце твар свой і прамоўце
“Ганаруся!”
Бо калі не зможам зараз
то замоўкнем,
На гады, стагоддзі, вечнасць
назаўсёды.
Бо не маюць права на жыццё
народы,
Што згубілі сваю культуру, слова,
годнасць.
"Падымiся над бядой i болем,
Калi ты не кволы чалавек... "
Я - не волат. Я бываю кволым.
Часам слёзы блiснуць з-пад павек.
Над сваёй бядой, сваёй загубай
Я ўздымуся... Ды не дай ты бог,
Каб над болем Бацькаўшчыны любай
Я падняцца калi-небудзь мог!
Я – маленькая кропля з крыніцаў святых,
Што ваду жыватворчую маюць,
І зярнятка з мільёнаў зярняткаў жывых,
Што багацце Радзімы складаюць.
І, напэўна я тут не зраблю адкрыцця,
Я – звяно неўміручага роду,
Што на ніве бясконцага поля жыцця
Беларускім завецца народам.
З праўдай Божаю ставіцца Вера мая
Да людзей. Без хлусні і прымусу –
Гонар маю лічыцца часцінкаю я
Асвячонай зямлі беларусаў!
З нябёс блакіту
І з нябеснай сіні
Я адчуваю позірк Еўфрасінні,
Што беражэ мяне
Ад злога вока,
Калі ўвесь свет глядзіць, здаецца, воўкам,
Што ў скрушны час
Ратуе ад знямогі,
Мне памагае йсці зямной дарогай,
Што надае мне
Мне мужнасці і сілы
Свой крыж нялёгкі несці да магілы.
Дзе рос я.
З тых палёў, лугоў расіны
Слязінамі ў паглядзе Еўфрасінні.
Яшчэ і я,
Як і мая Айчына,
Зірнем на свет вясёлымі вачыма.
Яшчэ надзея ёсць
Парыйсці да ладу, –
Не адвядзі, Заступніца, пагляду!
Былосць засумавала па радзіме,
Па той зямлі,
Што першаю была.
I плакала жніво слязьмі сухімі,
Хацеў пазычыць дзень
Журбе святла.
I незнаёма ўсё, і ўсё знаёма
I забыццю, і памяці было.
I прамянёў палючая салома
Спадала небасхілу на чало.
Каб чула ўдзячнасць незямныя крокі,
На момант мову адняло ў грамоў.
Цішэй плылі высокія аблокі.
I папрасілася душа дамоў...
Ходзе восень…
Ходзе Восень па лясох,
Па балоце.
Енчыць, слёзы на вачох…
Жджэ кагосьці.
Села Восень у цянёчку
Пад вярбою.
Шэпча ўсё: “Дзе мой санёчку?..
Ня са мною…
Марна пацерка янтарна
Агнём ззяла.
Шыла я сукенку марна,
Апранала…
Ах ! Закуты мой санёчку
У кайданы
Моцным дожджам, злоснай ночкай
Ды буранам.
Калі ж, мілы мой санёчку,
Ўбачыш волі?
Я калі цябе убачу?
Аніколі!..”
Травень, 2012 рок
ЗЯЗЮЛЬКА
Улетку песню на дзве ноткі,
Разносіць рэха па бары.
Аб тым, што стала ноч кароткай,
Што нехта луг касой пастрыг.
Пауз рэчкі ідзеш, ці у гулкім лесе,
Шукае хтосць каго- ку-ку.
Крок ступіш і не зварухнешся,
Чытаеш лёс у адным радку.
Спытаеш- колькі?- дык цыганкай,
Запэуніць што з дзесяткау тры.
А калі менш, то для падманкі,
Ей абы жарт з табой тварыць.
А зажадаеш лепшай долі,
Ей не шкада ,пачне з нуля.
Ку-ку!- і рэха з ветрам вольным,
За лес у хованкі гуляць.