«Тут Бог жыве», —
вы мне казалі.
I я паверыў,
мабыць, нездарма.
Тут Бог жыве.
Тут — наша зямля.
"Падымiся над бядой i болем,
Калi ты не кволы чалавек... "
Я - не волат. Я бываю кволым.
Часам слёзы блiснуць з-пад павек.
Над сваёй бядой, сваёй загубай
Я ўздымуся... Ды не дай ты бог,
Каб над болем Бацькаўшчыны любай
Я падняцца калi-небудзь мог!
БЕЛАРУСІ
Мне дазволіў Бог нарадзіцца,
Дзе спявае сама зямля,
Дзе святыя бруяць крыніцы,
Дзе буслоўкі вітаюць здаля.
Дзе грыбоў – хоць касою прайдзіся,
Сыпле золатам збажына.
Дзе расою жывой акрапіся –
Спаць не схочацца давідна.
Нарадзіцца мне Бог дазволіў,
Дзе змагла "захварэць на вершы".
Не зракуся, радзіма, ніколі
Мовы, хаты, кахання першага…
Мой прысуд– на зямлі нарадзіцца
Гора й шчасця якой не змерыць.
Разам з ёй не стамлюся маліцца,
Спадзявацца, любіць і верыць.
Дарагая Ларыса Антонаўна,
Як жа далёка Вы бачылі,
Сказаўшы пра тых,
Хто Крыж Беларускі
Выбраў сабе за долю.
Так і нясём на сваіх плячах
Здзекі, суды, абразы,
“Сябраў сваіх” крывадушнасць.
Ні кватэраў не маем,
Ні грошай, маёмасці.
Адно – беларускія кнігі
Ды ручнікі народныя.
Толькі не скінуць ужо аніколі
Той Крыж.
Урос ён у сэрца і душу.
І пасля смерці
З ім я пайду у неба.
Лётаюць, лётаюць нізкія птушкі,
Неба сьпявае
Белыя вершы ў халодныя вушкі,
Траўка чакае,
І над ракой сьцяг туману лунае.
Сьцюжа на дрэвах і сьнегу вяснушкі,
Ружа ўмірае.
Туліць паэт галаву да падушкі,
Птушка ўзьлятае.
І пад зямлёю вясна засынае.
Адшукваецца тэрмінова гонар.
Раптоўна знік ён, а для нас
Жыццё змянілася ўраз,
Учынкі, думкі ўсе крывые,
А калі нехта і завые:
«Уладары ў нас такія!»
Кажу: «Знадзіце гонар у сябе
І стане лепей у душе.»
Як ручаі складаюць рэку,
Мы складаем Беларусь.
Вось чаму народам нашым
Я так моцна ганарусь.
Мы - адзіны, самабытны,
Непаўторнейшы народ,
Што працаваў на злотай ніве
І дзень і ноч. За годам год.
Па кропельцы мы ўсе збіралі
Дыяменты нашых слоў.
І захаваем назаўсёды
Іх для ўнукаў і сыноў.
Мы - адзіныя ў свеце.
Беларусь толькі адна.
Слаўся жа народ вялікі!
Слаўся ж наша старана!
Хай будзе добра ў Новым Годзе!
Дабро хай будзе у прыплодзе.
Раслі каб грошы у гародзе.
І жыць з усімі ў шчырай згодзе!!!
У такт па стыках колы б' юць.
Так мілагучна, і так гулка.
Бы песню мне сваю пяюць.
То Беларуская Чыгунка.
Зноў краявіды ў шкле бягуць.
За далягляд, па рэйках, гонка.
І мары спаць мне не даюць.
Квіток, імпэт, заплечнік, і вандроўка.
Жодзінскі асілак
Асілак жодзінскі – БелАЗ,
Ты – зубр сярод машын,
Бы радзівілаўскі палац,
Дарос да аблачын.
Ты – роднай Беларусі дух
Магутны і стальны,
Ты – безліч працавітых рук,
Што робяць быллю сны.
Ты як паганскі моцны дуб
З гісторыі дзядоў,
Ты – веліч мар, што гнуць бяду,
Аб дні праз сто гадоў.
Ты сімвал, волат, працаўнік
І казачны герой,
Ты для мяне не грузавік,
А твар зямлі маёй!
КОЛЕРА БЛАКІТ
Праз дзень з сабою, побач з сонцам
І рэдка ноччу заглядаю у сябе,
Спрабую пры святле угледзець донца
Душы, азваўшайся маёй мальбе.
Каторы раз малюецца карціна,
Што я прыгожы , малады, у поўны рост,
Усё наперадзе, Радзіму не пакінуў
Бо не адрэжаш пупавіну так, наўпрост.
Так мала, дзе б ні быў, змяняецца на небе –
Аблокі чыстыя ці дажджавых нагоніць хмар –
І толькі колера блакіт над шчодрай глебай
Вяртае да душы і да пяшчотных мар.
Distributed by themes4free.ru. Part of the vershy.ru project.
