Мая зямля агнём гарэла,
маю зямлю дзяўблі дажджы.
Ганебна нацыя нямела
і памірала на Крыжы.
І там,дзе светлая Сафія,
час прыпыняў павольны рух.
Там войскі гойсалі чужыя,
там забівалі вольны дух.
Але стрымалі белы вежы,
стрымаў падмурак,камяні!
І я вітаю Незалежнасьць
сваёй няскоранай зямлі
Дарагая Ларыса Антонаўна,
Як жа далёка Вы бачылі,
Сказаўшы пра тых,
Хто Крыж Беларускі
Выбраў сабе за долю.
Так і нясём на сваіх плячах
Здзекі, суды, абразы,
“Сябраў сваіх” крывадушнасць.
Ні кватэраў не маем,
Ні грошай, маёмасці.
Адно – беларускія кнігі
Ды ручнікі народныя.
Толькі не скінуць ужо аніколі
Той Крыж.
Урос ён у сэрца і душу.
І пасля смерці
З ім я пайду у неба.
Былосць засумавала па радзіме,
Па той зямлі,
Што першаю была.
I плакала жніво слязьмі сухімі,
Хацеў пазычыць дзень
Журбе святла.
I незнаёма ўсё, і ўсё знаёма
I забыццю, і памяці было.
I прамянёў палючая салома
Спадала небасхілу на чало.
Каб чула ўдзячнасць незямныя крокі,
На момант мову адняло ў грамоў.
Цішэй плылі высокія аблокі.
I папрасілася душа дамоў...
На грошы змалку небагаты,
Я на багатай рос зямлі,
Дзе бэз праз вокны лезе ў хаты,
Дзе вішні зноўку расцвілі.
Я з беларускай ціхай вёскі,
З-пад ільняных лясных азёр,
Дзе бор люляе адгалоскі,
Дзе як нідзе п'яніць чабор.
Дзе шчырасць сэрцы з краем поўніць,
Дзе твар лагодны ў светлай поўні
I дзе старэйшы кожны помніць
Вайны страшэнства, быццам сёння.
Што нам дзяліць?
I як у свет ісці —
I з ім усім па-людску падзяліцца?..
Травее важкі земляны насціл,
I корань з коранем расце счапіцца.
Уся зямля — адзін стары курган,
Куды сышліся нашых продкаў продкі.
Адна на ўсіх суровая чарга
Туды вядзе, і лік той некароткі.
Там недзе вечна сеюць і аруць —
Забытыя, знябытыя плямёны.
Мы назавём ім нашыя імёны,
I нас па хатах нанач разбяруць.
Спачатку было слова
У цемры без агню.
Нахмурыўшыся знова,
Бог слухаў цiшыню.
Не чутны адгалоскi
I добрым не мiргне.
Стагоддзямi на кроснах
Час птушкай прамiне.
Хто голас твой пачуе
I сэрца адчынiць -
„Хвала” i „Аллiлуйя”,
Так слову тваймужыць.
Ды мова не патрэбна,
Зямлёю правiць змрок.
Як не патрэбны Вера,
Пачуццi, памяць, зрок...
Сяргей Брандт, 05.09.2013
Там залаты пятляе месяц
I зоркі праменчыкам звіняць.
Ах, да і пачынаецца мара лета
Сагрэць, абхапіць, абняць…
А я радзіме верш ці нарадзіў...
А я радзіме верш ці нарадзіў,
Які б за мной радзіма паўтарыла,
Які б у спёку свежа халадзіў,
А ў сцюжу грэў пяшчотна-цеплакрыла?..
А я радзіме верш ці нарадзіў?
А я радзімы клопатамі жыў?
Ці стаў хоць словам я для ейнай песні?
Ну, што з таго, што ў Мінску я тужыў
І ўспамінаў зімой ці напрадвесні?..
А я радзімы клопатамі жыў?
А я з радзімай паяднаў свой лёс?..
Нібы чужак, хаджу я па Нароччы,
І ад зялёнай замеці бяроз
Трапеча сэрца і слязеюць вочы...
А я з радзімай паяднаў свой лёс?
Ці пішуць беларусы свой сцэнар ды самі?
Ці пішуць беларусы свой сцэнар ды самі?
Ці не паводзіць хтосьці іхнімі мазольнымі рукамі?
Ня хочацца, каб нехта з заходу ці то ўсходу
вірыў наш люд, нібы кружэлку патэфону
і каб, калі як нам ня трэба, гук якога б глох.
А прагнецца, каб гартавали нас, краіны вольнай вартымі да скону,
Любоў, надзея, вера, сумленне, памяць, смеласць перамог!
Адпусціце. Дазвольце ж узняцца вышэй
Душам родных і блізкіх. Не плачце.
І ад гэтага будзе лягчэй, ні цяжэй.
Толькі сумна іх роднае хаце.
Я не ведаю, як падтрымаць родны кут.
Як Зямлю не зсамоціць пры дзецях.
Вось бы сілы хапіла якому радку,
Каб пазбегнула нас ліхалецце.
Памаліцца, каб душы ўзняліся вышэй
І маліліся там, каля Бога,
За ўсіх нас. І тады нам не будзе цяжэй,
Калі нас ужо, нават, не многа.
ГОМАН
Разняволенасць, лёгкі ветрыка шум,
Пах квяцістага, цёплага лета.
У паветры разтомленым калыхаецца сум
Між ружова-чырвоных непадробных кветак.
Ветрык хваляй нясе над травой летні зной
Дзіўным шэптам калыша настрой засмучоны ...
На прыгрэтых палях, над прывабнай ракой
Зазывае здалёк родных конікаў гоман.
Distributed by themes4free.ru. Part of the vershy.ru project.