Беларусь, ты не забыта.
У душы, як Божы знак:
Хата… Канюшына… Жыта…
Бульба… Бусел… Шпак…
Мроя… Хлопец закаханы…
Цемра… Шлях дамоў…
Беларусь, ты збудавана
З беларускіх слоў!
Варта ў крылы паверыць свае...
Варта ў крылы паверыць свае,
Трэба ў крылы свае паверыць,
А нам смеласці ўсё не стае,
Каб свой край на свой лёт перамераць.
Крылы нашы — для радасці, мар,
Крылы нашы — для працы і свята.
Крылы — лішнія, крылы — цяжар,
Калі ў іх не верыш зацята.
Крылы ціснуцца пудка к спіне —
I адкуль сарамлівасць такая?
Хто, як ветразі, іх развіне?
А Радзіма чакае, чакае...
Каб пад намі зямля паплыла,
Каб вятры захадзілі над намі, —
Трэба верыць у сілу крыла
I абняць Беларусь крыламі!
Змаганне сілай
З усім, што зноў
Вядзе нас у цемру,
Акоў, вякоў…
З усім, што сонца
Закрыла зноў…
З усім, што шчасце
Забрала і кроў.
Змаганне вечнае
Для нас, як паветра,
І звыкліся мы,
Ужо не змагацца…
Няхай будзе свет,
Заўсёды над намі,
Няхай будзе…
Наш люд змагарамі…
І толькі хопіць і таго,
Каб вечар нас не з’еў…
А светлай раніцай усход,
Гаротны пасвятлеў.
Былосць засумавала па радзіме,
Па той зямлі,
Што першаю была.
I плакала жніво слязьмі сухімі,
Хацеў пазычыць дзень
Журбе святла.
I незнаёма ўсё, і ўсё знаёма
I забыццю, і памяці было.
I прамянёў палючая салома
Спадала небасхілу на чало.
Каб чула ўдзячнасць незямныя крокі,
На момант мову адняло ў грамоў.
Цішэй плылі высокія аблокі.
I папрасілася душа дамоў...
Канкрэтныя беларусы ў зямлі.
На зямлі бадай што прыблізныя.
А тыя,
Што самавіта прабліснулі,
Здаецца, зусім не былі.
Яна беларуская,
Наша зямля,
Бо гэтулькі беларусаў забрала.
А ўсё ёй мала й мала:
Раней, цяпер і пасля
Нас —
Набеларушваецца ў запас.
Дзякую табе, мой Нёмане,
Што прасьпяваў і мне сваю песьню
Старажытную, сакральную.
Мне, што нарадзілася на паўднёвым моры,
Што ня ведала словаў тваёй оды,
Што ня бачыла тваёй белай сьмерці,
Што ня памятала вятрыска твайго
Каля брамы раніцы.
Дзякую табе, мой Нёмане,
Што за некалькі ўздыхаў, за некалькі крокаў,
З вышыні,
Зрабіў зь мяне нарэсьце чалавека.
ЗЯЗЮЛЬКА
Улетку песню на дзве ноткі,
Разносіць рэха па бары.
Аб тым, што стала ноч кароткай,
Што нехта луг касой пастрыг.
Пауз рэчкі ідзеш, ці у гулкім лесе,
Шукае хтосць каго- ку-ку.
Крок ступіш і не зварухнешся,
Чытаеш лёс у адным радку.
Спытаеш- колькі?- дык цыганкай,
Запэуніць што з дзесяткау тры.
А калі менш, то для падманкі,
Ей абы жарт з табой тварыць.
А зажадаеш лепшай долі,
Ей не шкада ,пачне з нуля.
Ку-ку!- і рэха з ветрам вольным,
За лес у хованкі гуляць.
Я – маленькая кропля з крыніцаў святых,
Што ваду жыватворчую маюць,
І зярнятка з мільёнаў зярняткаў жывых,
Што багацце Радзімы складаюць.
І, напэўна я тут не зраблю адкрыцця,
Я – звяно неўміручага роду,
Што на ніве бясконцага поля жыцця
Беларускім завецца народам.
З праўдай Божаю ставіцца Вера мая
Да людзей. Без хлусні і прымусу –
Гонар маю лічыцца часцінкаю я
Асвячонай зямлі беларусаў!
Ходзе восень…
Ходзе Восень па лясох,
Па балоце.
Енчыць, слёзы на вачох…
Жджэ кагосьці.
Села Восень у цянёчку
Пад вярбою.
Шэпча ўсё: “Дзе мой санёчку?..
Ня са мною…
Марна пацерка янтарна
Агнём ззяла.
Шыла я сукенку марна,
Апранала…
Ах ! Закуты мой санёчку
У кайданы
Моцным дожджам, злоснай ночкай
Ды буранам.
Калі ж, мілы мой санёчку,
Ўбачыш волі?
Я калі цябе убачу?
Аніколі!..”
Травень, 2012 рок
Красуе наш поселак – акінь вокам!
У далечыню шляхі яго адкрыты!
І быццам я лячу сярод аблокаў,
Ці шляхам тым іду, у вяках адбітых…
Такое хараство ў ім пануе!
І будзе так, як некалі, спрадвеку!
І гэта мара і табе, і мне пасуе…
А што яшчэ патрэбна чалавеку!..
І там, высока, у нябеснае сінечы,
Нас гэта думка і клапоціць, і яднае:
Каб захаваць у нас гонар чалавечы,
Які паселак наш і меў, і мае!
Я СВОЙ
Казычуць прамяні праз лісце клёнаў.
Што даражэй цяпер між імі дарагіх -
Шаптанне лісцеў ветрыкам кранёных,
Ці сонца блеск праз вейкаў паўкругі?
Я не аддам задарма плеск імгнення,
Што дорыць сонца з ветрыкам настрой,
Ляцяць паўшэптам любыя трызненні,
Я свой. Бязконца з вамі свой!