Колькі б не было год за плячыма,
Колькі б я не блукала ў цішы,
Беларусь, мая маці, Радзіма,
Застаецца заўсёды ў душы.
Бо ніколь тут не было суму,
Лес і поле - мне брат і сястра,
Лёгка думалась цяжкая дума,
летам сідзячы каля кастра.
Дык няхай гэты край расцвітае!
Дык няхай кажны будзе любіць!
Бо зямелечка гэта святая
Век ад вуку павінная быць!
