Аклiкаюць мяне часта — дзед,
Для Радзiмы застаўся я сынам.
Я пакiнуў салдацкi свой след
Каля Мiнска, Варшавы, Берлiна.
Чую пошум зялёных дуброў
I калосся паспелага жыта.
Прыгадаю палеглых сяброў,
Нiбы куляю сэрца прашыта.
Тут я сеяў, тут я касiў,
Аб тым памяць мая не астыне.
Родны кут! Ты — надзея мая,
дзiвасiл,
I мая дарагая святыня.
