Скразьняк, агеньчыкам на елцы,
зьдзімае шэрасьць гадавін:
сухім сьняданкам па талерцы
распэцканы дачка і сын.
Нібы праклён ці напамін.
Мілёдый птушак не чутно,
гарэза воўк схаваўся ў лесе.
Абвешана травой гумно,
пясьняр замоўк, а зь ім і песьні.
У комін морак хутка лезе,
нясьмела дождж сапе наўкруг.
Усіх палова. Усе ў разрэзе.
І хто´ дарадца? Кім ёсьць друг?
Дзе пахаванае руно,
надзея нашай цеплыні?
Замерзьлі похва і сьцягно,
жанчын, адмераныя дні.
Ў мужчын на шыях ланцугі.
Зьмярцьвелы подых на двары.
Калі ялінкі дарагі,
Ўздымайся, браце, дагары.
За колас ў нашым жытнім полі,
за ясны шчэбет ў летні час,
за ўласны выбар свае долі,
каб сэнс у лёсу не загас.
Да змроку жыцьцяў, не дамо,
Сыны-нашчадкі, Белай Русі,
каб усялякае ярмо
Радзіму мучыла прымусам!
Ня сьмей жа быць –
не беларусам!
