З пiсьмёнаў, паданняў сiвых
не выкраслiць праўды нiкому...
Жывi, Беларусь, – жывi
насуперак лёсу лiхому!
Тапталi тваё iмя,
глушылi песнi й словы,
i раны дагэтуль шчымяць
з чужацкае ласкi свiнцовай.
Ды гэткай не мела бяды,
што вiсне ў паветры заўсёды.
Ты чуеш, як хмару жуды,
Чарнобыля пошасны подых.
Мы, кроўныя дзецi твае,
дзён смутных зазналi нямала;
няхай новы час надае
нам большую сiлу, трываласць.
Адолець бы гэту бяду –
згадаюцца ў сумных паданнях
i тыя, што хлеб твой ядуць,
а слова, красу тваю ганяць.
Жывi, Беларусь, – жывi
на радасць i нам i ўнукам!
Ты ў нашай душы, крывi,
мы волi твае зарука.
