Клічуць журавы
Ізноу журавы над асеннім прасторам.
Кідаюць журботныя уніз галасы.
Вітаюць юнацтва, ды клічуць за мора,
Маркотай трывожаць дзявочыя сны.
У светлыя далі, за сонцам і ветрам,
Дзе суму маркотнасці месца няма
Запоунены зноем і радасцю лета.
Тут рэдкасным госцем- жанчына зіма
У безліч вандровак ,вясны і настрою.
Вады незлічонасць і лішку цяпла.
Запал і натхненне вам дасць усе тое,
Чаго Беларусь у сабе не знайшла!
