Дзе б я ні быў, але ж
У маім сэрцы заўжды
Застанецца дзівосны куточак,
Дзе бярозавы гай і блакітавы рай,
Дзе звала мяне маці: “Сыночак”.
Там стаялі дубы ля ўюркай ракі
І буслы гняздавалі на ўскочах,
Жалі жыта сярпы і ў вякі праз вякі
Ціхамірылі дні ды ночы.
Гаманілі лугі, шапацелі лясы.
Водар кайфны дарылі прасторы.
Людзі ймкнуліся там да бязмернай красы
І ніколі не ведалі гора.
Шмат мінуць можа зім
І няхай разам з імі
Абарвуцца мае ўспаміны
Хоць аб чым, хоць аб кім,
Але гэтай зямлі
Я заўжды буду пець свае гімны!
