Пакахаў рамонак залатую пчолку,
Туліць да прынцэсы жоўтую галоўку,
На руках-лісточках гойдае,мілуе,
Шараю гадзінай да яе чаруе.
Апускае вочкі пчолка сарамліва.
Працавала бедная ўвесь дзень рупліва.
-Хоць бы не спазніцца мне дадому,мілы!
Ды ўзлятаць не хочуць стомленыя крылы.
А рамонак шэпча пра сваё каханне,
Адпускаць не хоча пчолку са спаткання,
Ціха і пяшчотна крылы абдымае,
Вуснамі гарачымі твар яе кранае…
Стомленая пчолка спала аж да рання.
Адабрала крылы ў яе каханне,
Зіхацела радасць на шчаслівым твары,
Вальсам закружылі закаханых мары.
