Па матывах народных песень
Захісталася ад ветру
Кучаравая вярба.
Пакахаў,ды не мяне ты.
У сэрцы цяжкая журба.
Ну якая ў тым прычына,
Што каханы не са мной?
А вярба,быццам дзяўчына,
Стаіць,плача над вадой.
Апусціла свае плечы,
Бы ад холаду,дрыжыць.
У маркоце гэтай вечнай
Будзе слёзы свае ліць.
Клён прыгожы і высокі
Ноччу ліпу абдымаў.
У таемных чарах ночы
Пра каханнеёй ёй шаптаў.
У вярбы такая ж доля
Мусіць, як і ў мяне,
Бо каханне,як няволя,
Сэрца сціснула яе.
Можа ты,свавольнік вецер,
Забярэш з сабой журбу,
Паляціш па белым свеце
І раскажаш пра вярбу?
