У роднай старонцы,
Пазнаўшы, мяне
Зязюля вітае.
У мілай старонцы
Ў дзяцінсінства мяне
Зязюля вяртае.
І зараз манету
Ў кішэні знайду,
Бо веру ў прыкмету.
Але, патрымаўшы,
Я кіну ў ваду
Манету вось гэту.
Мне тут, як дзіцяці,
Так доўга гады
Зязюля зноў лічыць.
Чаму ж на чужыне
Зязюля заўжды
Намнога менш зычыць?
Таму на радзіме
Мне роднай душой
Зязюля здаецца.
Таму, як гадзіннік
З зязюляй,
Ішло
І йдзе маё сэрца…
Засеў на селішчы дзядоўнік,
Пусціў глыбока карані,
Хоць не садзіў яго садоўнік,
Хоць не шукаў ён глыбіні.
Забыта сцежка да парога.
Глядзіць у вокны бадыллё.
Відаць, ад погляду пустога
Дзічэе ў яблыні галлё.
Начуе вецер пад страхою.
Шукае радасць на двары.
Яе хапала тут уволю,
Пакуль былі гаспадары.
Цяпер вакол адзін дзядоўнік,
Калючка проста, ці бур’ян.
Ды толькі ён і не віноўнік,
Што каля селішча дзірван.
Мой родны край з жытнёвым полем,
З рачулкай, поўнаю вады,
І з песняй-птушкаю на волі,
Я зноў вяртаюся сюды.
Ах! Як прыгожа ўсё навокал:
Усё жыве, усё расце.
А ля бацькоўскіх родных вокан
Чаромха белая цвіце.
Люблю на досвітку прачнуцца,
Каб паглядзець на сонца ўсход,
Каб з галавою акунуцца
У новы дзень падзей-прыгод.
Жнівень 1999
Веснікі ў цуд адкрыла
Восень,якая зноў
Яблыкаў пах падарыла
І водар духмяных грыбоў,
Барву-дрыготкай асіне,
Дажджу-быццам пацеркі слёз,
Цяжкія гронкі рабіне,
Золата-косам бяроз.
Кіне яна без прымусу
Багацце сваё-ураджай
На ільняныя абрусы,
Толькі збіраць паспявай.
Колькі ў ёй прыгажосці!
І супярэчнасцяў шмат,
Старасці і маладосці,
Якую не вернеш назад.
Неяк,стаміўшыся зоўсім,
Цяжка,па-баб'і,уздыхне.
Сяброўка адданая восень,
Што зноўку падорыш ты мне?
Адзін выбірае брунетак.
Другі пераважна бландынак.
Трэці ўжо не падлетак
і любіць разумных дзяўчынак.
Толькі я ў сваім родзе адзіны,
непахісна ўстойлівасць веры.
У мяне любоў да радзімы,
з ёй жыву я ў сваёй кватэры.
А я - беларуска! И тым ганаруся!
А я - беларуска!
І тым ганаруся!
Славянка? Этруска?
Я з Белае Русі…
Ліцвінка ці балтка?
Карэнні ў глебе.
Зямля - наша матка,
а сіла - у хлебе…
Яе называлі
па-рознаму ў свеце.
Тапталі, знішчалі
ў часы ліхалецця,
але, яна тут,
разам з намі, жывая!
І гэта - галоўнае!
Усіх нас аднае!
Пакуль яна ёсць,
Наша любая маці,
і нас беларусамі
змогуць назваці…
Мінск.29.09.2015г.
Людміла Воранава Супрун
Запыталася хата:
– Што так доўга не быў,
Што ты маме і тату
Пакланіцца забыў?!
Не знайшоўся з адказам
На пытанне у лоб,
Ды з маленства адразу
У вачах усплыло:
Я стаю на парозе,
Абхапіўшы вушак:
– Мама, глянь, ці падрос я? –
Зазвінела ў вушах!..
Запыталася хата:
– Што так доўга не быў,
Што ўваходзячы,
раптам
Гуз на лобе набіў?!
Слаўлю я свой край любімы,
Незгасальную зару.
Як ты сэрцу майму міла,
Дарагая Беларусь!
Залацістыя прасторы,
Незлічона ясных зор,
Рэкі ціхія, азёры,
Галасісты шумны бор!
Ты нас ласкай атуліла,
I я ў шчасці гавару:
Як ты сэрцу майму міла,
Дарагая Беларусь!
Не магло мне і прысніцца,
Як ты, родная, ўзрасла.
Паглядзі, твая сталіца,
Быццам казка, расцвіла.
Наша радасць, наша сіла,
Дзе для ўдзякі слоў збяру?
Як ты сэрцу майму міла,
Дарагая Беларусь!
Зямля з блакiтнымi вачамi -
Раздолле рэчак i лугоў!
Тут называюць Васiлькамi
На Беларусi хлапчукоў,
Звiняць крынiцы, як цымбалы,
Сцяжынкi свецяць у лясах.
Палі, узгоркi, перавалы -
Прасторны шлях, далёкi шлях!
Краiна славы партызанскай,
Краіна міру i даброт!
Ты - наша гордасць,
Наша казка,
Як сонца, шчодры твой народ.
Твае сыны,
Твае унукі,
Мы любiм гул тваiх бароў.
І рэкi цягнуцца, як рукi,
Да цёплых, верных рук сяброў.
О, край родны, край прыгожы!..
О, край родны, край прыгожы!
Мілы кут маіх дзядоў!
Што мілей у свеце божым
Гэтых светлых берагоў,
Дае бруяцца срэбрам рэчкі,
Дзе бары-лясы гудуць,
Дзе мядамі пахнуць грэчкі,
Нівы гутаркі вядуць;
Гэтых гмахаў безгранічных
Балатоў тваіх, азёр,
Дзе пад гоман хваль крынічных
Думкі думае прастор;
Дзе увосень плачуць лозы,
Дзе вясной лугі цвітуць,
Дзе шляхом старым бярозы
Адзначаюць гожа пуць?
урывак з паэмы "Сымон-музыка"
(Сучасніку)
Быць беларусам не сорамна!
Сорамна ім не быць!
Кідацца ў розныя стораны
І па цячэнню плыць...
Мову не ведаць родную,
Што у малацэ матуль -
Модная ці ня модная?
Ведаеш ты адкуль?...
Хто нам дыктуе моднасці?
Думаў, чаму не ты? -
Гэта праверка годнасці -
"Зрачыя" ці "кратЫ"?
Гэта прывіўка вірусам
Моцнасці каранёў -
Дрэва, а не "папіруса" -
Будучынь нашых днёў…
Distributed by themes4free.ru. Part of the vershy.ru project.