Зоркі жне жнівень,
кідае ў пракосы -
зоркавы лівень
расквеціў нябёсы.
Шлях зор імгненны.
І хто яго знае,
колькі жаданняў
на іх загадаюць.
Не хварэць, сумаваць
Я зыйшоў да зямлі,
Не пакоры чакаць,
Не пакору нясьці;
На азёры твае,
На блакіты нябёс -
Усе жаданьні мае -
Быць без гора ды сьлёз,
А калі ж, тое стане -
Пазавіце мяне -
Падымусь, у шэраг стану,
Як усе продкі мае,
Зубы сьцяўшы ад болю,
Дапаўзу, хоць, з труны,
Да апошняга бою,
Да апошняй вайны!
-16.10.15.
Мой выток i мой апошнi вырай,
прыпяцкiя неруш-берагi,
дайце сiлы быць да донца шчырым
у краiне восеньскай тугi;
дайце крылы, каб свiтанкам стылым
надзiвiцца барвамi зямлi.
Вераю жыццё не абдзялiла –
вернасцю сяброўскай надзялi;
самым чыстым i галоўным словам
адгукнiся ў стомленай душы,
у бядзе нязнанай, страшнай, новай
мне перамагчы дапамажы, –
каб глядзець сумленнымi вачыма
ў дзень наступны.
У iмя Айца...
Дай, Айчына, мне адну магчымасць –
быць з табою побач.
Да канца.
***Навакол – зямная прахалода...
***
Навакол – зямная прахалода.
Дождж пайшоў спаволенай хадой.
І сады ўздыхнулі, і гароды,
Дажджавой абмытыя вадой.
Ажылі прывялыя ўжо травы,
Кветкі ўверх прыўзнялі галаву,
І дубок маленькі кучаравы
Нібы шэпча некаму: “Жыву!”
Сінява выглядвае з-за хмары,
Бы чакае вызвалення міг.
Хутка сонца зноў загаспадарыць
На абшарах вечнасці сваіх.
Яблыня.
Наша яблыня сталая – шчодрая вельмі:
Па вясне зачаруе цвіценнем,
І схавае нас летам у цені,
Пачастуе пладамі нас кожную восень,-
За ўсё гэта табе мы падзяку прыносім!
2016 г.
Айчына.
Іх мноства розных ёсьць айчын,
Ім сьпевы розныя сьпяваюць,
Вялікі сьвет кажа: ,,Маўчы,
Тваю, ва мне, ці кожны знае?,,
І я маўчу, маўчу, маўчу,
Яе - у жмені засланяю,
Кругляк гранітный прад ваччу,
Акрайцам той Айчыны маю.
18.03.17.
Зямля з блакiтнымi вачамi -
Раздолле рэчак i лугоў!
Тут называюць Васiлькамi
На Беларусi хлапчукоў,
Звiняць крынiцы, як цымбалы,
Сцяжынкi свецяць у лясах.
Палі, узгоркi, перавалы -
Прасторны шлях, далёкi шлях!
Краiна славы партызанскай,
Краіна міру i даброт!
Ты - наша гордасць,
Наша казка,
Як сонца, шчодры твой народ.
Твае сыны,
Твае унукі,
Мы любiм гул тваiх бароў.
І рэкi цягнуцца, як рукi,
Да цёплых, верных рук сяброў.
Слаўлю я свой край любімы,
Незгасальную зару.
Як ты сэрцу майму міла,
Дарагая Беларусь!
Залацістыя прасторы,
Незлічона ясных зор,
Рэкі ціхія, азёры,
Галасісты шумны бор!
Ты нас ласкай атуліла,
I я ў шчасці гавару:
Як ты сэрцу майму міла,
Дарагая Беларусь!
Не магло мне і прысніцца,
Як ты, родная, ўзрасла.
Паглядзі, твая сталіца,
Быццам казка, расцвіла.
Наша радасць, наша сіла,
Дзе для ўдзякі слоў збяру?
Як ты сэрцу майму міла,
Дарагая Беларусь!
Паміж пяскоў Егіпецкай зямлі,
Над хвалямі сінеючага Ніла,
Ўжо колькі тысяч год стаіць магіла:
Ў гаршку насення жменю там знайшлі.
Хоць зернейкі засохшымі былі,
Ўсё ж такі жыццёвая іх сіла
Збудзілася і буйна ўскаласіла
Парой вясновай збожжа на раллі.
Вось сімвал твой, забыты краю родны!
Зварушаны нарэшце дух народны,
Я верую, бясплодна не засьне,
А ўперад рынецца, маўляў, крыніца,
Каторая магутна, гучна мкне,
Здалеўшы з глебы на прастор прабіцца.
Завіруха горкіх дум у галаве.
О, як сумна і трывожна мне!
Б’юцца мары рыбінай аб лёд.
Спяць прырода і надзеі.
Спіць народ…
і вогнішча сквапнае з’ела той дом
гаспадары адышлі па сцяжыне адчаю
памятаюць дрэвы плач немаўляці
барвовы вечар пахаваў галасы птушак
бела-блакітны анёл схіліў галаву над магілай
з чэрава ночы выходзяць маўклівыя цені забітых
месяц уручае ім свой бледна-жоўты ліхтар
вочы травы бачаць іклы здранцвелага звера
