Дакрануся дрыготнымі пальцамі
Да зжаўцелага фотаздымка,
Да вачэй і да шчок з румянцамі,
Што фатограф здымаў узімку.
Да куста, што пад снегам схованы
І да шчырай тваёй усмешкі,
А ты помніш, гулялі ў хованкі,
У вайну, у партызан і ў снежкі?
І паветра ўдыхну марознае,
Што давала нам столькі сілы -
Успаміны мае пра рознае
Зварухнуў ты, куток мой мілы...
© Copyright: Людмила Воронова Супрун, 2015
Свидетельство о публикации №115090908385
Васіль Зуёнак (Водгук на "Родны мой краю")
АД-КУЛЬ
Адкуль дасылаюцца выпрабаванні?
Дзе іх нараджаюць, гадуюць, куюць?
Каму так патрэбна рабіць намаганні,
Каб выканаць справы, якія клянуць?
У чым задаволеннасць і дасягненне-
Глядзець на людзей у час, як церпяць яны?
Якое патрэбна ўжыць пагадненне,
Каб страты ў далейшым паменей былі?
Адказы на гэты пытанні магчымы,
Але не адразу, пагодзь, пачакай.
Навошта табе даюць волю і сілы?
Табе даюць сілы – стрымай і ад-дай!
Шыкоўны ранак: сонца ўстала,
Раса на травах, на кустах
У промнях сонечных заззяла,
Блакіт на небе і ў вачах.
Заве прырода ў лес і поле,
К вадзе рачулка запрашае, -
Пайду туды, там дыхаць вольна,
І там душа мая спявае...
2015, май.
КОД
Покрыва сьнега
схавала
кроплю крыві
ад чужынцаў.
Колеры забароненага сьцяга.
Веліч і боль зямлі.
Сонца праменьнямі абудзіла
кроплю крыві
да жыцьця.
Рана зямлі не загоіцца.
Памяць адновіць шляхі.
Красуе наш поселак – акінь вокам!
У далечыню шляхі яго адкрыты!
І быццам я лячу сярод аблокаў,
Ці шляхам тым іду, у вяках адбітых…
Такое хараство ў ім пануе!
І будзе так, як некалі, спрадвеку!
І гэта мара і табе, і мне пасуе…
А што яшчэ патрэбна чалавеку!..
І там, высока, у нябеснае сінечы,
Нас гэта думка і клапоціць, і яднае:
Каб захаваць у нас гонар чалавечы,
Які паселак наш і меў, і мае!
Не марнуй мой браце любы
Без таго цяжарны лёс,
Ці на тое ты зъявіуся,
Ды для гэтага узрос!?
Каб бутэлькаю па твары
Д` ябал малявау цыроз?...
Не дурнуй мой браце любы,
Злыдзень ходзіць па мяжы,
Ды падлічвае старана
Па за могілак крыжы
У яго адна прадмова
Ды адзіная выснова:
- Ад труны не уцячы!
Не марнуй мой браце любы
Без таго цяжарны лёс,
Бог згадау табе з`явіццца,
Каб душою ты уваскрос,
Ды сумленнем, новым, чыстым
Дакранууся да нябёс!
Хлопчык свабоды з беларускасцю ў згодзе шукаў Беларусь на мапе ў 18 годзе...
Падлетак, што быў з дыктатурай не ў згодзе, шукаў Беларусь на мапе ў 37 годзе...
Сівы дзед, што ГУЛАГу адвесіў па мордзе, шукаў Беларусь на мапе ў 53 годзе...
Дочкі й сыны тых, хто жыў не ў свабодзе, знайшлі Беларусь на мапе ў 90 годзе...
Беларусы, каб быць з справядлівасцю ў згодзе, шукалі Беларусь на мапе ў 20 годзе...
Немаўля, што народзіцца тут праз стагоддзе, Беларусь адшукае ў сваім радаводзе?
Адшукваецца тэрмінова гонар.
Раптоўна знік ён, а для нас
Жыццё змянілася ўраз,
Учынкі, думкі ўсе крывые,
А калі нехта і завые:
«Уладары ў нас такія!»
Кажу: «Знадзіце гонар у сябе
І стане лепей у душе.»
Слаўлю я свой край любімы,
Незгасальную зару.
Як ты сэрцу майму міла,
Дарагая Беларусь!
Залацістыя прасторы,
Незлічона ясных зор,
Рэкі ціхія, азёры,
Галасісты шумны бор!
Ты нас ласкай атуліла,
I я ў шчасці гавару:
Як ты сэрцу майму міла,
Дарагая Беларусь!
Не магло мне і прысніцца,
Як ты, родная, ўзрасла.
Паглядзі, твая сталіца,
Быццам казка, расцвіла.
Наша радасць, наша сіла,
Дзе для ўдзякі слоў збяру?
Як ты сэрцу майму міла,
Дарагая Беларусь!
Зямля Беларусі!
Бары і дубровы.
Жытнёвае поле,
Шаўковы мурог.
У промнях рабіны
Заход вечаровы,
Што клёкат буслоў —
Ручаёў пералівы,
І ў шумных прысадах
Стужкі дарог.
У.Караткевічу
Грушка – абпалена громам.
Як тая – па-над Дняпром шырокім
З Караткевічавых
“Каласоў пад сярпом тваім”:
Быццам ягонае сэрца,
Поўнае болю й трывогі
За нявесту сваю –
Беларусь
