БЕЛАРУСІ
Мне дазволіў Бог нарадзіцца,
Дзе спявае сама зямля,
Дзе святыя бруяць крыніцы,
Дзе буслоўкі вітаюць здаля.
Дзе грыбоў – хоць касою прайдзіся,
Сыпле золатам збажына.
Дзе расою жывой акрапіся –
Спаць не схочацца давідна.
Нарадзіцца мне Бог дазволіў,
Дзе змагла "захварэць на вершы".
Не зракуся, радзіма, ніколі
Мовы, хаты, кахання першага…
Мой прысуд– на зямлі нарадзіцца
Гора й шчасця якой не змерыць.
Разам з ёй не стамлюся маліцца,
Спадзявацца, любіць і верыць.
1
Народ мой!.. Улюбёны у жыццё…
Пад сцягам міру, птушкай белакрылай,
З сваім арыентырам ў небыццё
Ляціш, пакуль іграе твая ліра…
2
У моцных крыл нязведанны размах,
Не страшна турбулентнасці дрыготнасць,
Святыя абразы асвецяць шлях
Туды, дзе расквітнее твая годнасць.
Тады ты атрымаеш бессмяротнасць!
Сымбалем Радзімы - чарка й шкварка.
Чырвань зь зеленьню лунаюць на сьцягах.
Кожны дзень ў тэлевізары казка
Пра квітнеючы край у сьнягах.
Там сьпяваюць дыфірамбы,
Ў ладкі пляскаюць яму,
Услаўляюць лад заганны,
Памнажаючы ману.
Дваццаць пятага сакавіка -
Годны дзень
Беларускай дзяржавы.
Веснаплынных вятроў талака
Пыл з кароны атрэсла іржавы.
Шматавалі нас досыць арлы
І з адной, і з дзвюма галавамі.
Мы не зь нейкай бязроднай імглы,
Нас вякі як сваіх
Гадавалі.
Мы - ратаі святла,
Крывічы,
Верхачы неўміруючай Пагоні.
Маладзік сакалом на плячы,
Гартны меч у цьвярдое далоні.
Лучыць нашыя мары рака
Бел-чырвона-белага сьцяга.
Дваццаць пятага сакавіка -
Наша сьвята,
Пароль
І прысяга!
З-пад капытоў вясковых коней
раптоўна ўзняўся да нябёс
і брудна-шэрае сутонне
ў прастору за сабой прынёс.
І вось ужо нахабна пнецца
змяніць Сусвет на свой капыл.
Ды ачмурыць не зможа сэрца -
не бог, ні цар ён. Толькі пыл...
Жыве Беларусь, жыве
I будзе, i будзе жыць
У сэрцы маiм, ў галаве
Гучыць гэты лёзунг, гучыць
Нiбыта няма яе
Мяне раптам роспач узяў
Ды ўсе-ткi я знаю, жыве
Хоць гэтага мала з’яў
Я мову не чую амаль
Дзе ж дзелася, родная, ты
Ахутвае сэрца жаль
Ад гэтакай нематы
Я вочы убачыў твае
Надзея у iх брынiць
Жыве Беларусь, жыве
I будзе, i будзе жыць
Прыгледзься вазьмi, сагнiсь
Чый гэта след на траве
Хто мацi забыу – схамянiсь
Жыве Беларусь, жыве!
Мой выток i мой апошнi вырай,
прыпяцкiя неруш-берагi,
дайце сiлы быць да донца шчырым
у краiне восеньскай тугi;
дайце крылы, каб свiтанкам стылым
надзiвiцца барвамi зямлi.
Вераю жыццё не абдзялiла –
вернасцю сяброўскай надзялi;
самым чыстым i галоўным словам
адгукнiся ў стомленай душы,
у бядзе нязнанай, страшнай, новай
мне перамагчы дапамажы, –
каб глядзець сумленнымi вачыма
ў дзень наступны.
У iмя Айца...
Дай, Айчына, мне адну магчымасць –
быць з табою побач.
Да канца.
Завiруха трасе злая
Попел белы кругалля
На пяшчоту, што ад раю
Мела некалi зямля.
Белае на шэрым полi,
Яркiх кветак стылы свет.
Плача вецер у наваколлi,
Як стары вясковы дзед.
Цемра с брыдкаю сумотай
Падпаўзе амаль дахат,
I застанецца за плотам,
Хто ж святлу святому рад.
Ахрысцiць агеньчык вокны
I прагонiць горкi лес.
Завiруха попел мокры,
Як журбу трасе з нябёс.
26.09.2012 Сяргей Брандт
О, край родны, край прыгожы!..
О, край родны, край прыгожы!
Мілы кут маіх дзядоў!
Што мілей у свеце божым
Гэтых светлых берагоў,
Дае бруяцца срэбрам рэчкі,
Дзе бары-лясы гудуць,
Дзе мядамі пахнуць грэчкі,
Нівы гутаркі вядуць;
Гэтых гмахаў безгранічных
Балатоў тваіх, азёр,
Дзе пад гоман хваль крынічных
Думкі думае прастор;
Дзе увосень плачуць лозы,
Дзе вясной лугі цвітуць,
Дзе шляхом старым бярозы
Адзначаюць гожа пуць?
урывак з паэмы "Сымон-музыка"
***Навакол – зямная прахалода...
***
Навакол – зямная прахалода.
Дождж пайшоў спаволенай хадой.
І сады ўздыхнулі, і гароды,
Дажджавой абмытыя вадой.
Ажылі прывялыя ўжо травы,
Кветкі ўверх прыўзнялі галаву,
І дубок маленькі кучаравы
Нібы шэпча некаму: “Жыву!”
Сінява выглядвае з-за хмары,
Бы чакае вызвалення міг.
Хутка сонца зноў загаспадарыць
На абшарах вечнасці сваіх.
Уздыхае восень, цяжка-цяжка...
Уздыхае восень, цяжка-цяжка
Над ніц пажоўклаю травой,
Губляе лісьця шакаладкай
У абалонцы залатой.
Маўчаць дубы, вякоў тых сьведкі,
Як захлыналіся крывёй,
Як ад вайны і недаеду
Народ карміўся жалудом.
Маўчаць лясы, балот чароты
Вакол мясьцін, сёл, гарадоў,
Каб гэт народ не знаў чагосьці,
Што заўтра зрушыць ураз спакой.
Уздыхае восень, цяжка-цяжка
І лес, у раздуме векавой,
Кідае ўцешна шакаладкі,
Бо заўтра праца, заўтра - бой.
-04.10.20.
