Яшчэ сплываюць промні на далоні
Агніста-апякаючым дыханнем.
Яшчэ не паскупіўся жнівень сёння
Насеннем росным улагодзіць ранне.
Яшчэ напоіць ноч гарачай кавай,
Лісліва пабуркуе вецер сонны,
Мядовай кропляй летні час сцякае,
Ды ўжо кружляе побач восень-донна…
…Мой Жнівень зазбіраецца дадому.
Амаль паўсотні год мы з ім знаёмы!
Захапляцца замежнай папсой
Нам з табою, мой дружа, не трэба.
Ёсць у нас свой крынічны напой,
Бохан ёсць нарачанскага хлеба.
Ды і песень шчымлівых такіх,
Што сціскаецца сэрца да млосці,
Не знайсці ў краінах чужых,
Не спяюць нам замежныя госці.
Са стагоддзяў сівой даўніны
Нашы песні гучаць нібы рэха.
Словы продкаў нясуць нам яны,
На вялікую радасць і ўцеху.
Захапляцца замежнай папсой
Нам не трэба, мой дружа, з табою.
Застанёмся самімі сабой
З нашай песняй, людзьмі і зямлёю.
Айчына.
Іх мноства розных ёсьць айчын,
Ім сьпевы розныя сьпяваюць,
Вялікі сьвет кажа: ,,Маўчы,
Тваю, ва мне, ці кожны знае?,,
І я маўчу, маўчу, маўчу,
Яе - у жмені засланяю,
Кругляк гранітный прад ваччу,
Акрайцам той Айчыны маю.
18.03.17.
Увысь ляціць пегас крылаты
Ў гэта неба над зямлёй,
Толькі ведае вершнік багаты,
Дзе ж яго родная хата?
Там, дзе горы і рака,
Там, дзе птушкі і стада,
Там,дзе маці і яе рука,
Там, дзе лепш за ўсіх зямля...
Як не кожны пайшоў за Хрыстом,
Так не кожны ідзе за Купалам.
Дарагія, сябе зберажом!
Душ нямнога, народу навалам…
Светам белым народ мой ідзе,
Праз стагоддзі нясе сваю волю.
Яго вечная праўда вядзе,
Беларуская, светлая доля.
Калі да помніка Максіму
Палягуць кветкі па вясне,
Што поўняцца гаючай сілай,
Дык будзе хораша і мне.
Калі ад слова роднай песні
Душу пяшчота ахіне,
Самота светлая ўваскрэсне,
Дык будзе хораша і мне.
Калі мы ўсе — адна радзіна
І ў нашай любай старане
Шануюць маці і Радзіму,
Дык, значыць, хораша і мне.
Вятры пашумелі, суціхлі,
Дажджы прамінулі, ушчуклі,
Пупышкі, да першага лісьця,
Ждуць сонейка, быццам матулю.
Над хмарнаю шэраньню сонца
Завейныя ветры клікае,
Ды стрэлы-праменьне жывому
Праз вату аблокаў кідае.
19.04.15.
Краю мой, зямля мая адзіная,
Пад блакітам неба - сінь ільноў.
Светлая, прыветная, гасцінная
Старана азёр і курганоў.
Ты адна такая між краінамі,
Радасць шматпакутная мая
З веснімі начамі свлаўінымі
І з асеннім сумам жураўля.
Увальюся песняй вечароваю
У спрадвечны шум тваіх дуброў
Мілагучнай матчынаю моваю
Пра сваю сыноўнюю любоў,
А ў жыцця апошнюю хвіліну
Запавет пакіну маладым,
Каб яны штодзённую малітву
Пачыналі іменрем тваім.
Каля чырвонага яечка.
І гэта іншыя ўжо сьвяты,
І люд ля іх нячутна йдзе,
І адракаецца Калядаў,
І зор купальных на вадзе,
І сэрца гэтак ужо не б’ецца,
Як у вялікадныя дні -
Каля чырвонага яечка,
Каля надзейных людзей тых…
-11.10.20.
Табе ў сэрцы я месца знайшла,
Беларусь мая, побач ля Бога.
Дзе б не йшла я, куды б не брыла—
Да твайго мне вяртацца парога.
Так, відаць, ужо вызначыў лёс,
Так нябёсамі наканавана,
Бачыць сны—дзе вясной вербалоз
З бэзам шэпчуцца замілавана,
Дзе цнатлівую квецень садоў,
Зчараваную зайздросным вокам,
Атрасае вятрыска далоў,
Дзе трывогі далёка-далёка…
І калі я ў паводках бяроз
Патану ў гэтых снах без падману
Так, відаць, ужо вызначыў лёс,
Так нябёсамі накавана.
Канкрэтныя беларусы ў зямлі.
На зямлі бадай што прыблізныя.
А тыя,
Што самавіта прабліснулі,
Здаецца, зусім не былі.
Яна беларуская,
Наша зямля,
Бо гэтулькі беларусаў забрала.
А ўсё ёй мала й мала:
Раней, цяпер і пасля
Нас —
Набеларушваецца ў запас.
